Saskia Rasker Boerema

Het is kwart over zes, ik word wakker van onze jongste. Hij komt uit bed, tadaa het is ochtend. Hij is altijd een blij ei als hij wakker wordt. Mijn man gaat uit bed en brengt hem terug naar zijn kamer. We hebben afgesproken dat hij op zijn kamer blijft totdat de V-TECH kat, die

Stil word ik van alle verhalen van mensen die alle ballen hoog proberen te houden, alles willen blijven doen wat ze deden voordat we in deze ‘corona’ situatie terecht kwamen en meer… Ik begrijp het helemaal, het is het gemakkelijkst om zo door te gaan en het wordt ook soort van verwacht. Alles moet door

Wat een bizarre tijd. Ineens werkt bijna iedereen om ons heen thuis of zitten thuis omdat er niet meer gewerkt kan of mag worden. De kinderen kunnen niet meer naar de gastouder, de school is dicht en de BSO heeft de deuren gesloten. Uitjes en afspraken gaan niet meer door. Kortom, je hele dag- en

Het is maandagochtend. Ik heb de oudste naar school gebracht en mijn man heeft de jongste, op weg naar zijn werk, bij de gastouder gebracht. Ik ben weer thuis, na 7 kilometer fietsen (we wonen in een dorpje zonder school dus moeten naar het eerstvolgende dorp) en merk dat ik al best wel weer moe

De afgelopen twee weken waren pittig. De oudste twee weken niet naar school. De jongste twee weken niet naar de gastouder. Voor mij geen vanzelfsprekende rustpuntjes in de week waarin ik kan opladen, voor het re-integreren en voor de dagen met onze draakjes. En dan daarbij de feestdagen; kerst, oud&nieuw, verjaardag van de oudste en

De decembermaand. Een maand met drukte, feestdagen, schoolvakantie en voor ons ook nog de verjaardagen van de kinderen. Leuk, gezellig, maar voor mij de laatste jaren ook pittig en spannend. Sinds ik herstellende ben van deze burn-out is het allemaal anders, niets is meer vanzelfsprekend. Ik kan het nu al merken aan mezelf. Voel me

Vorig jaar rond deze tijd schreef ik er ook over in de blog ‘Help, zomervakantie!’ en de blog ‘The day after’ waarin ik na de zomervakantie schreef over hoe het er voor stond. Ik weet nog goed hoe ik er toen als een berg tegenop zag. De kinderen hele weken thuis, mijn man vrij, vakantie

Een jaar geleden schreef ik een blog met de titel ‘Verwachtingen’. Ik was toen samen met mijn zusje een midweek op Schiermonnikoog. Wat viel mij dat toen tegen. Ik had verwacht dat ik al verder was in mijn herstel. Ik was immers al maanden bezig. Ging naar de psycholoog, kreeg EMDR, fysiotherapie, yoga, deed rustig

Ondertussen zijn we vier weken en hiermee drie therapiedagen verder. En hoe gaat het? Tja, nu wel weer oké. Goed zou te optimistisch zijn en slecht is ook niet het geval. Blijft een dingetje. Mensen die vragen: hoe gaat het nu met je? Uhm.. Ja.. Steeds een beetje beter en soms ook even weer iets

Afgelopen week had ik weer een afspraak in Groningen. Ik ben daar de laatste weken een aantal keren geweest in het kader van het burnoutprogramma wat ik ga volgen. Ik heb hier in augustus 2018 het eerste gesprek gehad en toen bleek dat ik in aanmerking kwam voor deelname aan dit programma. Ik zou in

The day after Samen met mijn man ben ik er een paar dagen tussenuit. De kinderen zijn bij hun oom en tante ( #dankbaar ) en gaan deze week weer naar de gastouder. En wij? Wij zitten in een trekkershut in Friesland, aan het water, heerlijk rustig. Het is even nodig, hard nodig. Niet alleen

De tweede dag van mijn midweek op Schiermonnikoog is voorbij. Heerlijke zonnige dag, heel rustig aan gedaan, gewandeld, middagdutje, lekkere salade gemaakt. Klinkt perfect, maar toch is het niet helemaal ontspannen. Ik kom er namelijk achter dat het niet zo gemakkelijk is de alertheid, die ik thuis moet hebben als de kinderen thuis zijn, los