Ik? Antidepressiva?

Al een aantal keren had de psycholoog het al eens laten vallen, overwegen met de huisarts in gesprek te gaan over medicatie. Hmmm… dat wilde ik niet horen, ik ben er toen dan ook niet op in gegaan. Tot januari, twee jaar terug. Ik was bij de psycholoog, voelde me verschrikkelijk en had het gevoel dat er nog niets veranderd was. Dat ik vast zat. Een half jaar zat ik al thuis. En nog was ik was zo ontzettend prikkelgevoelig, mijn hoofd liep over en ik kwam hier, in combinatie met twee kleine kinderen thuis, moeizaam (tot niet) van bij. Dus toen de psycholoog het toch weer even noemde ben ik in actie gekomen en heb ik nog diezelfde dag een afspraak gemaakt met de huisarts. Kortdurend, zij ik tegen mezelf. Een paar weken, zodat ik even een extra zetje zou krijgen.

Kortdurend

Dat kortdurend iets anders betekende had ik pas door toen ik in gesprek was met mijn huisarts. Wat voelde ik me dom. Dat had ik als GZ-psycholoog toch kunnen zien aankomen? Maar ik was even al mijn kennis kwijt, mijn hoofd werkte niet meer, mijn geheugen was een verschrikking. Kortdurend was dus minimaal een half jaar. Slik. Dat moest ik even verwerken. We gingen in gesprek over de klachten en de voortgang van mijn herstel. En toen het woord antidepressiva viel moest ik weer even slikken. Ik ben toch niet depressief? Nee, dat was ik niet, maar het trage herstel in combinatie met het gezinsleven maakte me af en toe wel moedeloos. Ik had een fijne huisarts en ik vertrouwde haar volledig. Ik ging starten. Met gemengde gevoelens. Aan de ene kant hoopte ik dat ik snel een positief effect zou gaan opmerken en aan de andere kant baalde ik enorm. Waarom kon ik dit niet op eigen kracht?

Help!

Er ontstond een worsteling van een aantal weken tussen stoppen en volhouden. De nacht na de eerste pil weet ik nog goed. Het was een verschrikking. Zweten, koud, warm, hartkloppingen, onrustig in mijn hoofd, ik dacht echt dat ik doodging, dat ik doordraaide en ik wilde dat mijn man de dokterspost of 112 zou bellen. Kruipend ging ik over de slaapkamervloer. Maar hij stelde mij gerust. Ik zei dat ik gelijk ging stoppen met deze troep, maar hij overtuigde me ervan vol te houden. Wat was dat lastig! De weken die volgenden was ik heel moe (ik wist niet dat ik nog moe-er kon zijn dan dat ik al was), deed ik hele dagen echt helemaal niets. Ik was misselijk, overgeven, had geen eetlust, duizelig, voelde me beroerd en dacht dat ik gek werd. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest.

Maar gaandeweg veranderde dat. De huisarts wilde mij wekelijks zien en spreken. Voor mij voelde dat als een enorme belasting. Naast de deur uit voor fysiotherapie, yoga en de psycholoog ook nog naar de huisarts moesten. Want buiten die bezoekjes deed ik nog helemaal niets buiten de deur. Het liefst bleef ik binnen, naar buiten gaan kostte zoveel energie. Maar is het achteraf gezien fijn dat zij het op deze manier aangepakt heeft! Starten met medicatie heeft zoveel impact, goed in de gaten gehouden worden is dan nodig.

Effect

Na een aantal weken volgde een ophoging. Niet alleen mijn man en ik, maar ook de huisarts, zagen dat ik mij anders ging voelen en anders uit mijn ogen ging kijken. Wat was dat fijn! Het deed wat! Ik werd minder prikkelgevoelig en minder prikkelbaar. En de dalen voelden minder diep. Het had een positief effect en ik was blij dat ik doorgezet had. Een laatste ophoging volgde maar omdat deze niets veranderde in hoe ik mij voelde ben ik daar na een aantal weken weer mee gestopt.

Het lichte gevoel in mijn hoofd is er, na dik twee jaar, nog steeds… En af en toe vlagen van misselijkheid heb ik ook nog. Maar verder geen klachten en bijwerkingen meer, gelukkig.

Afbouwen?

En nu is het moment waarop ik denk dat ik er klaar voor ben te gaan stoppen met het slikken van deze medicijnen. Ik voel me veelal goed, heb mijn leven weer aardig opgepakt en ben mijn eigen praktijk aan het opzetten. Het gaat zoveel beter dan twee jaar terug. Wat een verschil! Het voorjaar lijkt me een goed moment om te gaan afbouwen. Nu nog in gesprek met de huisarts. Ik ben benieuwd hoe zij er tegenaan kijkt. Ben ik te enthousiast? Of is het is echt een goed moment? Tja, wanneer is het goede moment? Is daar een regeltje voor? Of een test?

Er zijn ook genoeg mensen die niet meer zonder kunnen, die zich goed voelen met medicatie en hier nooit meer mee (kunnen) stoppen. Misschien ben ik daar een van, ik weet het niet, maar ik wil het in ieder geval geprobeerd hebben. Ik wil weten hoe ik me voel zonder. Ik ga deze week een afspraak maken….