Het is maandagochtend. Ik heb de oudste naar school gebracht en mijn man heeft de jongste, op weg naar zijn werk, bij de gastouder gebracht. Ik ben weer thuis, na 7 kilometer fietsen (we wonen in een dorpje zonder school dus moeten naar het eerstvolgende dorp) en merk dat ik al best wel weer moe ben, het is nog maar half negen. Evi vindt het afscheid nemen op maandag vaak wat lastiger, ze blijft dan het liefst dichtbij mama, waardoor het mij op maandag vaak ook meer energie kost om haar naar school te blijven, bij juf op schoot te zetten, haar handjes los te maken van mijn arm en weg te gaan. Moedergevoelens maken dat ik haar het liefste gelijk weer mee naar huis neem.
En dan eenmaal thuis gelijk aan het werk? Of juist eerst even een rustmoment pakken? Ik vind het zo lastig, re-integreren in combinatie met gezinsactiviteiten. Keuzes maken. En dan heb ik nog het geluk dat ik, als (sinds kort) zelfstandig ondernemer, de vrijheid heb om te bepalen hoe ik mijn dag in deel. Dus ik kies ervoor even rustig te zitten met een kopje koffie en een uur later, weer opgeladen, aan het werk te gaan. #goedvoormezelfzorgen
Re-integreren
De vaste lezers van mijn blog weten dat ik in het voorjaar van 2019 gestart ben met een burn-out traject bij het Universitair Centrum voor Psychiatrie in Groningen (je kunt hier over lezen in de blog GZ-psycholoog in therapie). Ik heb daar, samen met een aantal lotgenoten, een traject gevolgd. Onder andere ter ondersteuning van het re-integreren in mijn werk. Wat was dat fijn! Lotgenoten ontmoeten, onder begeleiding werkconditie opdoen en leren hoe stappen te maken. Ik spreek regelmatig mensen die worstelen met re-integreren in combinatie met het gezinsleven. Want hoe doe je dat nou?
Urenopbouw
Dat wat ik daar geleerd heb pas ik nu toe in het re-integreren in mijn eigen bedrijf. Ik werk nu 2 dagen van 4 uur. Op vaste dagen en zoveel mogelijk op vaste tijdstippen. Want met een vast ritme functioneer ik, net zoals mijn kinderen, het beste. Ik neem pauzes, zet daarvoor een wekkertje. Want ik ken mezelf; wanneer ik enthousiast ben en lekker bezig ben vergeet ik de tijd met als gevolg, je raad het al, geen pauze te nemen. En die slechte gewoonte gaat op lange termijn meer energie kosten dan dat mijn enthousiasme mij oplevert (en in deze herstelfase zelfs al op korte termijn). Dat weet ik uit ervaring, het is een van de factoren die mij een fikse burn-out bezorgd heeft. Dus: neem pauze, zorg dat jouw batterij zich weer op kan laden. Juist wanneer je, na het werk, weer thuiskomt in een omgeving met kinderen. Want opladen zit er dan pas weer in als zij in bed liggen.
En wanneer ga je dan je uren ophogen? Dat doe ik pas wanneer ik met het werken van deze 2×4 uur in balans kan blijven op werk&privé gebied. Dus ik kan gewoon meedraaien in het gezin, lig niet voor pampus na een paar uur werk, heb geen hoofdpijn en vooral: ik voel mij ontspannen en heb plezier in de dingen die ik doe (alleen, met de kinderen, mijn man en vriendinnen). Dit in tegenstelling tot opbouwschema’s die gebruikt worden door werkgevers, re-integratiebureaus, bedrijfsartsen en arbo-artsen. Die bestaan veelal uit een vast aantal uren met een opbouw per week, zonder te kijken naar jou als mens met je eigen unieke thuissituatie. Het lukt dan misschien je werkuren uit te zitten maar vervolgens onderneem je niets meer in je vrije tijd omdat je daar geen energie meer voor hebt of klachten toegenomen zijn. Tuurlijk is het normaal dat je, bij het ophogen van uren, even een stapje terug moet doen. Maar dit moet niet te lang duren. Dus: bouw, als het even kan, je werkuren pas op wanneer jouw energieniveau binnen een dag weer op pijl is.
Mijn doel voor nu
Mijn streven is eerst op te bouwen naar 2 dagen van 6 uur werken. Eigenlijk lijkt mij 6 uur werken op een dag het fijnst. Ik kan dan ’s ochtends rustig de kinderen wegbrengen en even een kopje koffiedrinken voordat ik start met werken. En ik kan dan op tijd stoppen zodat ik opnieuw nog even rustig aan kan doen voordat de avondspits aanbreekt. Ik denk dat dat op lange termijn het meest positieve effect gaat hebben. Als ik op 2 dagen 6 uur zit pak ik de derde dag erbij. Eerst weer 3 uur, 4 uur, 5 uur en uiteindelijk 6 uur. En dan? Dan kijk ik verder. Misschien laat ik het erbij, misschien ga ik meer uren opbouwen. Ik heb nu de vrijheid daarmee te doen wat ik wil.
Eerst jezelf, dan je gezin en als laatste werk
Toen ik begon met re-integreren dacht ik: dit moet gaan slagen, ik wil zo graag, ik moet en zal laten zien dat ik dit kan. Voel je hem? MOETEN MOETEN MOETEN. Wanneer ik dit typ voel ik de spanning alweer stijgen. Gaandeweg kreeg ik door dat het re-integreren in het werk niet op zichzelf staand is. Het is een onderdeeltje van het grotere geheel. Van je (gezins)leven. Maar ik wilde zo graag dat ik de focus op ‘het weer werken’ had. Ik heb er bijna twee jaar over gedaan om weer te re-integreren in mijn eigen gezin; mijn man en twee kinderen (ondertussen 3 en 5). Twee jaar heeft het geduurd voordat ik ’s ochtends weer mee kon doen, een dag alleen kon zijn met een of twee kinderen, ze naar bed kon brengen, naar school kon brengen, met ze op pad kon gaan (en nog lukt dat soms niet!) Wilde ik het nu echt riskeren hierin een stap terug te moeten doen omdat ik koste wat het kost wilde laten zien dat ik weer kan werken? Dat ik straks weer helemaal functioneer op het werk maar vervolgens weer minder mee te kunnen doen in het gezin en in mijn vrije tijd geen energie meer over hebben om leuke dingen te doen? Mijn kinderen op te zien bewust op te zien groeien? Te leven?
Keuzes
Ik besloot van niet. Werken is voor mij belangrijk, laat dat voorop staan. Ik doe het met plezier, krijg er energie en inspiratie van en ik voel me daardoor als mens completer waardoor ik ook voor mijn omgeving leuker ben om bij in de buurt te zijn. Maar ik wil voor duurzaam herstel gaan, ook als dat betekent dat ik langzamer opbouw in uren. Nu ik dit inzicht heb, wil ik het liefst in gesprek gaan met werkgevers, bedrijfsartsen, arbo-artsen, iedereen die zich bezighoudt met re-integratietrajecten; want geloof mij, re-integreren in combinatie met een gezinsleven is anders dan re-integreren zonder kinderen. En luisteren naar de persoon die je ondersteunt en zelf hem/haar de ruimte geven voor eigen inzichten en het aanvoelen wat iemand op dat moment aankan zorgt voor duurzamer herstel. En hierdoor minder kans op uitval en meer werkplezier. Ik zeg: WIN-WIN!
De kracht van kwetsbaarheid
En wat jij kunt doen? Vertel aan de persoon waarmee in je in gesprek bent over jouw re-integratie-traject hoe het thuis gaat. Wat je wel en niet (mee) kunt doen. Geef inzicht in de impact die het heeft op jou en je gezin. Schaam je niet, uiteindelijk help je jezelf en je gezin meer door open te zijn en ben je juist hartstikke stoer door hier open over te zijn. Jij bent de enige die inzicht kunt geven in hoe het daadwerkelijk met je gaat, wat je kunt en aankunt. Ben jij, net zoals ik, iemand die in gesprekken waarin het erop aan komt het vaak wat mooier maakt dat het is? Neem dan iemand mee die inzicht heeft in jouw functioneren. Ik heb bijvoorbeeld mijn man meegenomen naar een gesprek bij het UWV. Hij weet precies hoe het thuis gaat, wat ik wel en niet kan, en heeft me daar tijdens het gesprek ook op gewezen (want ja, ik deed het weer… positief ingesteld als ik ben wil ik graag juist de positieve dingen zien en vertellen waarmee ik een vertekend beeld schets van de werkelijkheid). Gemakkelijk is het niet, open zijn over wat even minder goed gaat, maar je doet jezelf tekort wanneer je het mooier voordoet dan het is. #togetherwearestronger
