Het is juli, de zomerperiode is aangebroken. Er komt een periode aan die voor veel mensen meer ontspanning geeft: vakantie! Lekker een paar weken niet werken, doen waar je zin in hebt, genieten van het gezin of lekker alleen weg. De eerste vrienden en familieleden zijn al op vakantie. De kiekjes die voorbij komen zien er fantastisch uit. En ook de vakantie van mijn man zit eraan te komen. Nog een paar weekjes. Mijn man is dolenthousiast met de vakantie in het vooruitzicht, en begrijpelijk! Hij heeft hard gewerkt het afgelopen jaar en met een vrouw die thuis zit met een burn-out vraagt het nog even wat meer van hem. Vakantie dubbel verdiend zeg maar!
Op vakantie gaan doen we deze zomer niet. Enerzijds omdat we in een heerlijke groene omgeving wonen, het vakantiegevoel hebben we aan huis. Maar eigenlijk is de grootste reden het feit dat op vakantie gaan met twee kleine kinderen op dit moment verre van vakantie is voor mij en vooral niet herstel bevorderend. Met de vakantie in het vooruitzicht voel ik mij precies het tegenovergestelde van hoe mijn man zich voelt. Hij kijkt er naar uit, ik zie er als een berg tegenop. Want vakantie betekent ook dat de gastouder vakantie heeft en de kinderen een paar weken aaneengesloten thuis zullen zijn: help! De dagen zonder kinderen (en man) zoals ik deze nu heb, heb ik zo hard nodig om extra aan mijn herstel te kunnen werken. Dagen waarop niemand een beroep op mij doet en ik de ruimte heb voor de behandelingen/therapieën die ik volg in mijn herstelproces (psycholoog, fysiotherapie, yoga) met erna de tijd om te kunnen toegeven aan hoe het er die dag voor staat. Iets wat met twee kleine draakjes (1 en 3 jaar) om je heen niet gaat; dit vraagt om beschikbaar zijn, alert zijn. Ik ben dan ook ontzettend bang dat ik in of na de vakantie enorm terug ga vallen. Ik probeer het los te laten maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Soms voel ik me schuldig omdat ik me zo voel, maar ondertussen weet ik ook dat dit door de burn-out komt en niets afdoet aan mijn liefde voor mijn kinderen of goed moederschap.
Natuurlijk zijn er ook aspecten waar ik wel naar uit kijk. Het klinkt tegenstrijdig maar ik vind het ook heerlijk dat mijn man en kinderen een aantal weken thuis zijn, meer momenten samen door kunnen brengen, meer momenten als gezin. Om ook daar te oefenen met het opbouwen van het gewone leven waarover ik in mijn vorige blog met de titel ‘Durf te leven’ schreef. Het geeft ook ruimte om op momenten waarop ik mij goed voel iets samen te gaan doen in plaats van weer iets moeten missen omdat ik juist op die ene dag dat we iets samen kunnen doen een off-day heb. Het geeft ruimte om te oefenen met grenzen aangeven, te oefenen met het pakken van mijn rust wanneer ik dat nodig heb en te blijven voelen. En mijn man is super lief, hij is een ongelofelijke optimist, motivator en rots in de branding. En ondanks dat het ook voor hem heel pittig is blijft hij positief en zorgt hij ervoor dat we samen super sterk zijn en ook deze vakantie gaan aankunnen #loveyou . Het is fijn iemand naast me te hebben die mij steeds beter begrijpt en ook de kleine signalen van oplopende spanning, een vol hoofd en het verliezen van overzicht/grip oppikt. Zodat ik ook even niets uit hoef te leggen.
Zonder teveel met de toekomst bezig te zijn kijk ik, nu ik schrijf over vakantie, toch stiekem nu al heel erg uit naar volgende zomer. Een zomer die heel anders zal zijn dan deze, omdat ik dan alweer veel verder in mijn herstel zal zijn en omdat de kans groot dat de vakantie dan echt weer vakantie is. Ik gun het mezelf maar vooral mijn man en kinderen. Want deze burn-out bepaald ook een hoop voor hun. Alles wat voor andere gezinnen het gewone dagelijkse leven is, is voor ons even niet zo vanzelfsprekend. Maar dat komt wel weer!
