Afgelopen week had ik weer een afspraak in Groningen. Ik ben daar de laatste weken een aantal keren geweest in het kader van het burnoutprogramma wat ik ga volgen. Ik heb hier in augustus 2018 het eerste gesprek gehad en toen bleek dat ik in aanmerking kwam voor deelname aan dit programma. Ik zou in oktober van dat jaar kunnen starten. Maar al snel bleek dat echt nog te vroeg. Ik draaide nog weinig mee in het gezin, momenten van energie had ik bijna nog niet gevoeld en ik had nog best veel klachten. Dus stelde ik het, in overleg met de psycholoog, uit. Tot nu.
Achteraf bleek dat een hele goede keuze want ik merk dat ik er nu aan toe ben. Ik lees het vaak dat mensen zeggen: je merkt het wel wanneer je eraan toe bent. Je voelt wel wat goed voor je is. Zal wel, dacht ik eerst. En dat was logisch, want voelen? Hoe moest ik dat doen? Ik had immers heel lang alle signalen genegeerd. Maar gaandeweg mijn herstel merk ik steeds weer dat je het inderdaad wel voelt. En dat moment is nu. Het voelt goed en ik heb er zin in. Momenten van energie komen steeds vaker terug, klachten zijn flink gereduceerd en ik voel ruimte voor een stap vooruit. Goed teken. Daar waar ik in augustus nog dacht: ‘hoe moet ik dit doen’ denk ik nu ‘kom maar op’. Ook al weet ik dat het pittig gaat worden en ik in relatief korte tijd enorme stappen voorwaarts zal gaan maken. Heel spannend.
Met het zonnetje in mijn gezicht fietste ik naar de stad. Niet de eerste keer want ik had al een keertje geoefend. Sjonge, dat voelde wel een beetje als de eerste keer proef-fietsen naar de middelbare school om te kijken welke route ik zou moeten fietsen. Maar in mijn geval was het om te kijken hoelang ik erover zou doen, vanaf mijn huis is het 10 kilometer, en wat het zou doen met mijn energieniveau. Bewust rustig fietsen, geen haast, en genieten van de zon. Het andere alternatief is met de auto. Maar dan moet ik mij begeven in het drukke verkeer in de binnenstad en ik weet zeker dat ik na het gesprek ‘op’ ben. Dan in de auto stappen is geen goed idee want ik kan me dan niet meer concentreren en mijn reactiesnelheid is dan flink vertraagd. Al fietsend ben ik best trots. 10 kilometer fietsen. Dat is al een mooie prestatie voor iemand die in de beginperiode nog niet eens 5 minuten kon lopen. En het feit dat ik me trots voel voelt ook zo goed. Ik heb maandenlang dit gevoel niet gehad en steeds meer komt het terug. Eenmaal aangekomen stap ik het gebouw in en voel ik toch wat zenuwen. Ik krijg toch een beetje geen mixt gevoel van zelf als patiënt een pand in stappen waar vakgenoten patiënten zoals ik ondersteunen. Hmm.. Gelukkig raak ik dit gevoel ook snel weer kwijt. Want ik wil graag een stapje verder. Maar hoe weet ik niet zo goed.
Na eerste gesprekken ter voorbereiding van het programma krijg ik van mensen om me heen vaak te vraag of ik het niet heel spannend vind of er tegenop zie. Vind ik het spannend? Nou en of! Zie ik er tegenop? Nee, op dit moment niet. Wat er gaat gebeuren wanneer de eerste dag dichter en dichterbij gaat komen weet ik niet. Maar dat maakt ook niet uit, ik zie het wel. Ik wil zo min mogelijk van het traject weten, ik laat het op me af komen. Wat vind ik het spannendste? Nou, dat het in groepsverband is. Mensen die ik niet ken. Kwetsbaar zijn in het bijzijn van ‘vreemden’. En ik ben enorm bang dat ik onbewust weer in standje doorgaan schiet om de therapiedagen vol te houden. Want dat gebeurt me op sommige momenten nog steeds zonder dat ik het door heb. Ook al heb ik er de afgelopen anderhalf jaar flink mee geoefend, ik raak het niet zomaar weer kwijt, daar ben ik wel achter. In een veilige omgeving gebeurt me dit niet zo snel meer maar juist in een nieuwe omgeving met mensen die ik niet ken schiet ik er toch nog regelmatig in.
Ik realiseer me ook dat het moment waarop ik de ‘echte’ start zal gaan maken met re-integreren in mijn werk dichter en dichterbij komt en dat is best een gek idee. Ik ben de afgelopen twee maand twee keer naar het werk gereden en ik zal je zeggen; dat viel zwaar. Huilend zat ik in de auto wanneer ik de afrit opreed, terwijl ik me daarvoor nog prima voelde. Ik ben erg benieuwd hoe de eerste stappen richting werk zullen gaan, hoe ik me ga voelen op de werkvloer, hoe de werkzaamheden me af zullen gaan, hoe het voelt om weer deel te nemen aan het werkende leven en hoe deze nieuwe fase in mijn herstel zal gaan verlopen. In kleine stapjes weer terug naar mijn werk als GZ-psycholoog, zonder mezelf te negeren en zonder mezelf voorbij te lopen. En ik moet je zeggen, al schrijvend met het zonnetje op het toetsenbord: dit heerlijke weer helpt nu al mee. Ik ben blij dat ik in dit seizoen deze stap ga maken en hoop dat ik de komende periode fietsend in het zonnetje naar Groningen kan gaan fietsen.
