Standje overleven

Standje overleven

Een aantal weken geleden: Evi (3) is ziek en wil het liefst haar mama. Dus daar ben ik, natuurlijk! We slaan samen een nachtje over, elk uur moet ze overgeven, zo zielig. Ik lig de hele nacht naast haar in de hoop dat het de laatste keer is en ze lekker in slaap valt, maar dat zit er niet in. De arme schat. De twee dagen erna zijn hetzelfde, steeds ietsje beter, maar ze is niets waard en ligt, afgewisseld met papa en oma, het liefst bij mij. Tijdens die drie dagen valt het me op hoe goed het me af gaat. Ik voel me best aardig ondanks weinig slaap, constante alertheid, 24/7 zorgen voor. Vind het verschrikkelijk om ons kleine meisje zo te zien en wil er alles aan doen om het haar zo relaxt mogelijk te laten hebben. Even vraag ik mezelf af: gaat het dan toch beter met me? Totdat Evi weer praatjes krijgt, ik haar ‘los’ kan laten en compleet instort. Hmm.. toch niet.. ik heb meerdere weken nodig om hiervan bij te komen. Standje overleven noem ik het vanaf dat moment. En het valt me op dat ik vaker in dat standje schiet.

Van onbewust naar bewust

Nog iets nodig van de supermarkt, knop om, gaan met die banaan. Oogkleppen op, geen contact maken met mensen, in een rechte lijn naar datgene wat ik nodig heb, snel afrekenen en naar huis. Om vervolgens met een ontzettend opgejaagd gestrest gevoel weer thuis te komen. Zo dat hebben we gehad. Tja, maar de rest van de dag kom ik niet meer van dat gevoel af. Heb ik het weer gedaan…

Ach, voor de kinderen zou het leuk zijn even naar de speeltuin te gaan: knop om, gaan met die banaan. Twee kinderen in de kleren, kinderwagen ingepakt, wandelen naar de speeltuin. Eenmaal daar roept de een me vanaf de glijbaan en de ander zet het op een huilen omdat ik waarschijnlijk te ver weg ben. Pff.. waar ben ik aan begonnen, het gejaagde gevoel is er weer en met barstende hoofdpijn kom ik weer thuis. Nou nou, wat hebben we het fantastisch gehad.. Achteraf kunnen we er dan veel beter in de tuin een feestje van maken. Met een ontspannen mama die goed naar zichzelf luistert is dat voor alle partijen veel fijner. Weer een leermomentje…

Maar wat maakt het nu precies zo moeilijk om goed naar jezelf te luisteren, naar je gevoel, naar je lichaam? Dat standje overleven heeft me tot nu toe nergens gebracht, tja, naar deze burn-out. Want achteraf heb ik jarenlang op deze manier door gebuffeld, mezelf voor de gek gehouden, iedereen in mijn omgeving voor de gek gehouden. Ik kon niet meer stoppen, totdat mijn lichaam stop zei. Door altijd maar door te gaan ben ik het verleerd om naar mijn lichaam te luisteren en signalen te herkennen. Overschakelen op standje overleven is gemakkelijker en kost minder energie dan luisteren naar wat je echt wilt en grenzen stellen. Nu heb ik goed door dat ik, wanneer ik de gemakkelijke weg kies, achteraf een flinke rekening gepresenteerd krijg. Geloof mij, ik heb er veel gehad de afgelopen maanden, en er komen er vast ook nog een hoop.

Ik word me er steeds bewuster van wanneer ik er in schiet. Soms kan ik mezelf dan afvragen: is dit verstandig? Is het noodzakelijk? Is dit echt wat het beste is op dit moment? Kan het ook anders? En dan besluit ik toch een andere keuze te maken waardoor de ontspanning meer de overhand blijft houden. Of ik vraag hulp, en dat is lastig zeg, tenminste voor mij..

Maar soms is het ook even niet anders en is het de enige manier om te overleven. Wanneer ik bijvoorbeeld alleen ben met twee kinderen en eigenlijk al compleet overprikkeld ben. Dan zet ik de knop om en hebben we het leuk samen. Totdat de kinderen op bed liggen en ik kan doen wat het beste voor mij is. Sjonge, wat is dat toch elke keer weer confronterend. Mama lijkt het perfect onder controle te hebben maar kan het eigenlijk niet aan. Ik kan niet wachten tot ik weer gewoon mama, partner, vriendin, Saskia kan zijn. Vol energie, in mijn kracht en zonder hulp.

Maar nu eerst nog een kopje koffie in het zonnetje. Een genietmomentje #blijmaker want daar begin ik steeds beter in te worden.