Stil word ik van alle verhalen van mensen die alle ballen hoog proberen te houden, alles willen blijven doen wat ze deden voordat we in deze ‘corona’ situatie terecht kwamen en meer… Ik begrijp het helemaal, het is het gemakkelijkst om zo door te gaan en het wordt ook soort van verwacht. Alles moet door blijven draaien. De kinderen zijn thuis, moeten thuisonderwijs krijgen, beziggehouden worden. Werkgevers ondersteunen werknemers waar kan om van uit huis te gaan werken. Je voelt je verantwoordelijk, bent loyaal en staat in een actie-stand. Want dat is wat zulke situaties met je doen. Ik merk het bij mezelf ook. En herken het van de crisissituaties die ik regelmatig binnen mijn werk tegenkwam. Ik was op die momenten altijd op mijn best. Een flinke shot adrenaline en actiegerichtheid. Knopen doorhakken, geen probleem. Doorgaan terwijl je weet dat het eigenlijk genoeg is, geen probleem. Ik voel me goed. 2,5 jaar geleden had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Maar zeg nou even, waar zijn we mee bezig?
Ons gezin
Kijk naar mij. Een gezin met twee kinderen (3 en 5) waarvan papa een fulltimebaan heeft. In wat in deze situatie aangeduid is als een vitaal proces, iets wat door moet blijven draaien. En door kan blijven draaien, ook vanuit huis. Ik vanuit een burn-out aan het re-integreren in een eigen bedrijf. En dan ineens onze schatjes hele weken thuis. Hoe zie je het voor je om alles te blijven doen wat je deed? Sociale contacten vallen grotendeels weg (online kan natuurlijk een hoop), de kinderen zijn thuis, er moet gewerkt worden, het huishouden moet gedaan worden en er moet thuisonderwijs gegeven worden. Ik vind het leuk bedacht maar niet haalbaar. Niet voor ons in ieder geval. En dan heb ik het nog niet eens over het gevoel van onzekerheid, de zorgen voor (kwetsbare) dierbaren om ons heen en de angst die hieruit voortkomt. Want hoe nuchter en positief ingesteld we ook zijn, deze gevoelens zijn er ook.
Thuiswerken en thuisonderwijs
Overal zie je tips voorbijkomen voor het effectief thuis werken met kinderen en het geven van thuisonderwijs. Maar hoe?! Hoe?! Hoe?! Herstellende van een burn-out of niet. Met een 3- en 5-jarige in huis is het gewoon geen optie. Ik kan niet werken wanneer ik ook de zorg voor mijn kinderen heb. Met de kinderen thuis ben ik altijd mega alert, waakzaam en ik kan dat niet uitzetten. Ik kan me dan niet concentreren. En als je ze dan al even op gang helpt met spelen, spelen ze kort zelf. De momenten waarop ze achter je aan lopen, dichtbij je willen zijn of samen met je willen spelen zijn meer vanzelfsprekend dan de momenten waarop ze zelfstandig spelen. Tenminste, ons thuis… En logisch, dat hoort bij de levensfase. Vooral die van onze jongste. Het kost een hoop energie. Dan in plaats van overdag ’s avonds gaan werken? Ook geen optie. Want los van het feit dat ik gesloopt ben na een dag vertoeven met de kinderen is rust en goed slapen is nu belangrijker dan ooit.
Thuisonderwijs vind ik al net zo’n uitdaging. Nu heb ik het geluk dat onze oudste nog maar 5 is en zij relatief weinig hoeft vanuit school. Ik vind het namelijk een ontzettende uitdaging met de oudste een opdracht te doen zonder dat de jongste het OF kapot maakt OF de boel op stelten zet. Natuurlijk gaat het ook wel eens in harmonie maar de momenten waarop dit niet zo is zijn momenteel overheersender.
Lange termijnplan
Ik zou liever meer lezen over het vinden van een balans waarbij je dit minimaal 2 maanden vol kunt houden. Waar mensen gestimuleerd worden om op die manier te kijken naar de situatie. Niet om je de moed in de schoenen te laten zakken, maar om het haalbaar te houden. Want dat het langer dan deze drie weken gaat duren daar ben ik van overtuigt. Het vinden van deze nieuwe balans kost tijd, geef het de tijd. Probeer het niet perfect te doen, want he, wat is perfect?! Dat wat goed is voor jou, jullie als gezin, dat is voor jullie perfect.
Tips
Een paar tips, ik weet, niet voor iedereen in de situatie hetzelfde. Maar kijk naar de mogelijkheden, dat proberen wij ook te doen.
- Creëer een ritme (kan me voorstellen dat je helemaal moe bent van deze term, ik heb hem zelf ook al te vaak voorbij zien komen de afgelopen week, maar het biedt houvast) met ruimte voor ontspanning voor jezelf en je partner (me-time, even geen verantwoordelijkheid hebben, de kinderen en werk even los kunnen laten). Doe iets waar je van ontspant: sport, yoga, mediteren, lezen, tuinieren of juist lekker even niets doen, whatever you like.
- Kijk wat haalbaar is qua werk. Werkte je fulltime? En lukt dat nu niet meer? Wees daar open over, probeer het niet koste wat het kost vol te houden. Je kunt beter 50% goed werk leveren dan 100% half met de focus op werk en kinderen tegelijk. Los van het feit dat dat slopend is en zeer zeker niet uit te houden op lange termijn.
- Helemaal wanneer je partner een functie heeft in een cruciaal beroep of baan binnen een vitaal proces is het belangrijk dat jij dit langer kan volhouden dan deze hij drie weken. Er zal meer druk op zijn schouders komen. En wanneer jij die persoon bent is het andersom belangrijk. Praat hier met elkaar over.
- Alle kinderen, in welke leeftijdscategorie dan ook, brengen uitdagingen met zich mee. Hoe ouder ze zijn, hoe meer je ze bij het proces kan betrekken. Doe dat ook. Kinderen voelen haarfijn aan dat er iets aan de hand is, dat er spanning of onzekerheid is. Geef ze duidelijkheid door er met hun over te praten. Zo haal je de spanning uit de lucht.
- Gebruik online middelen. Plan bijvoorbeeld een afspraak met opa, oma, oom of tante waarop zij een activiteit met de kinderen doen via de iPad, computer of telefoon. Online is er de afgelopen periode de wereld aan ideeën het web op geschoten voor tips. Bijvoorbeeld hints spelen, samen tekenen of gewoon even kletsen.
- En dan nog het huishouden; oudere kinderen kunnen natuurlijk gewoon lekker meehelpen, dit kun je in een dagritme zetten, zodat dit jou ook ontlast. Bij jongere kinderen is dit een ander verhaal. Ze kunnen hun bordje op het aanrecht zetten of helpen de was uit de wasmachine te halen maar veel verder gaat het, afhankelijk van de leeftijd, vaak nog niet.
Huishouden samendoen = leerzaam
Met de kinderen thuisblijft er weinig ruimte over voor het doen van het huishouden. Tenminste, bij ons thuis. Zodra ik aan de slag ga trekken de kinderen aan mijn broekspijpen of vliegen ze elkaar in de haren. Dus doen we elke dag samen een huishoudelijk klusje; was opvouwen, soppen, opruimen. En dit doen we ze ineffectief mogelijk. Op deze manier ben je er lekker lang mee bezig en ligt de gezamenlijke focus even op de activiteit en niet op het contact tussen mij en de kinderen of de kinderen onderling. Ik word er blij van en de kinderen ook #winwin #sameneendoel
Ineffectieve activiteit
Activiteiten die ik doe maak ik regelmatig zo ineffectief mogelijk. Nu vraag je je vast af wat daar het nut van is en dat ga ik je precies vertellen. Niet alleen ik, maar ook de kinderen, worden daar heel blij van. Neem bijvoorbeeld de was. Spaar twee of drie wassen op. Scheelt allereerst de druk die je jezelf oplegt om de was weg te werken, opsparen is nu een doel #blijmaker. En daarnaast creëer je hiermee een geweldige activiteit #leerzaam
Ineffectief was opvouwen
- Gooi alle was op een bult
- Sorteer de was: een stapel per gezinslid & een stapel algemeen (handdoeken enz.)
- Pak 1 stapel
- Sorteer op kledingstuk
- Vouw de kledingstukken per soort op
- Vervoer de kleding naar de slaapkamers (de kinderen hebben hier vast een goed idee voor, bij ons is het loop-bak-fietsje in trek)
- Stop het in de kast (doe dat zelf, anders kun je weer overnieuw beginnen, haha)
Even afhankelijk van de leeftijd van de kinderen geef je ze bij stap vijf een verschillende taak. Mijn jongste (3) vouwt de sokken op (lees: hij stopt sok 1 in sok 2 #ikrekenhetgoed) en de oudste (5) vouwt onderbroeken, hemden, handdoeken op. Ik zeg: een #winwinwinactiviteit
En he, leg jezelf en de kinderen geen druk op om alles in 1x te doen. Is de concentratie even weg dan drink je even wat tussendoor. Stukje fruit erbij en daarna hoppa weer verder.
Naast leren ineffectief te werken, wat meestal niet in ons systeem zit, is dit ook nog een goede oefening voor imperfectie. Want de eerste keer dat de jongste de sokken zo bij elkaar in propte had ik de neiging hem te vertellen dat dat zo niet moest. Maar ik heb het los gelaten. Worden de sokken er anders van? Nee! Ook de onderbroeken worden niet zo netjes opgevouwen als ik het zelf zou doen #letitgo De was wordt gedaan, we hebben lol en de kinderen zijn zoooo trots.
Hart onder de riem
Wat ik nog even wil zeggen: je doet het goed en doet wat je kunt. Het is voor iedereen omschakelen. Laten we de hele situatie voor elkaar zo ontspannen mogelijk houden, zo leuk mogelijk houden en goed om elkaar denken. Vraag tips aan anderen, reageer af en toe even af en ontspan tussen alle drukte en chaos door. Laten we voorkomen dat straks, wanneer de scholen weer opengaan en we weer op adem kunnen komen, alle vaders en moeders instorten. Daar heb jij niets aan, heeft niemand iets aan. #togetherwearestronger
Vorige week schreef ik een blog met de titel Kids, Selfcare en Corona. Hier beschrijf ik de paniek die door me heen ging toen ik hoorde dat de scholen dichtgingen en hoe ik hier, samen met mijn partner, een plan voor gemaakt heb.
