Daar is hij dan, de brief, zwart op wit. Over 2,5 maand ben ik twee jaar arbeidsongeschikt en wordt mijn loon stopgezet. Zo, dat is duidelijk. Dat het zo werkt wist ik ergens ver weg wel maar zo zwart op wit komt het toch even binnen. Helemaal na een week waarin ik net mijn werkuren opgehoogd heb naar 2×3 uur (dinsdag en donderdag), en weer een heftige therapie dag (vrijdag) achter de rug heb, is dit niet de leukste post die je kunt krijgen wanneer je daarvan thuis komt. Ik heb dan liever de nieuwe FLOW of een leuk kaartje op de mat #blijmaker
Dat het deze week even wat teveel bij elkaar was wordt mijn man eerder duidelijk dat mijzelf. De zaterdag heb ik veel geslapen, maar buiten de moeheid voelde ik me best goed. Een hele vooruitgang in vergelijking met eerdere stressreacties waarbij dan vaak ook pijn in mijn lichaam, hoofdpijn en gespannen spieren kwamen kijken. Maar de zaterdagavond ging het toch mis. Barstende koppijn, ik wist niet hoe ik moest liggen en het ging zelfs na een paar uurtjes slapen en de nodige paracetamol niet weg. Kotsmisselijk werd ik wakker, alles eruit gegooid. Weer even geslapen en opnieuw alles eruit, en opnieuw en opnieuw. Hoofdpijn, hoofdpijn, hoofdpijn. Zweetaanvallen, koude rillingen, zo slap als een vaatdoek. In de plaats van aanschuiven bij een moederdag-ontbijtje ben ik in bed blijven liggen, nog even weer slapen na een glas water gedronken te hebben, binnenhouden die handel. Om half negen weer wakker: moederdag ontbijt, een droge maiswafel en een cadeautje van onze oudste (4,5 jaar) #smelt
Even naar beneden om te voelen hoe het gaat. Maar helaas, niet verstandig, nog steeds verschrikkelijk. Dus in plaats van een gezellig samenzijn bij mijn schoonouders thuis moet ik mijn bed weer in duiken terwijl de rest van het gezin in de auto stapt. Pas halverwege de middag kom ik, tegelijk met onze jongste (2,5 jaar) uit bed na zijn middagslaapje en voel ik me weer wat beter. Hoofdpijn is er nog, slappe gevoel ook, maar mijn maag draait niet meer om. Heb juist mega honger.
Een griepje opgepikt? Er zijn aardig wat mensen om mij heen ziek of ziek geweest. Het zou zo kunnen. Maar ’s avonds in gesprek met mijn man wordt duidelijk dat hij er anders naar kijkt. Hij denkt dat dit overduidelijk een stressreactie is. En het zo overdenkend heeft hij denk ik gelijk. Het weekend na de eerste therapie dag van het burnout programma had ik precies dezelfde lichamelijke reactie. He verdorie, hoe kan ik dit voorkomen? Heb ik iets gemist? Had ik iets anders moeten doen? Het brengt me even weer van de kaart.
Vandaag is dan ook weer even zo’n dag. Een dag waarop het allemaal even niet wil, zo’n dag waarop ik het even niet meer zie, zo’n dag waarop ik de hele dag wel kan janken, zo’n dag waarop het even op is en mijn gezin het weer moet ontgelden. Vanochtend de oudste naar school gebracht en de rest van de dag ben ik alleen, even kinder- en manloos. En ik hoef even helemaal niets van mezelf. Maar mijn hoofd zit zo vol, en mijn manier om daar wat rust in te brengen is te gaan schrijven. Dus dat doe ik nu 😊 Lekker in het zonnetje, met een kopje thee, midden in het groen.
Ik heb een WIA uitkering aangevraagd en wacht op een oproep van het UWV om deze te toetsen. Verzekeringsarts? Arbeidsdeskundige? Wat de uitkomst zal zijn? Schijnt niet te voorspellen te zijn. Wat als ze het dossier niet in behandeling nemen? Wat als ik het niet toegekend krijg? Wat als ze vinden dat ik meer kan werken dan ik nu daadwerkelijk aankan? Hoe kun je twee jaar samenvatten in een toetsingsgesprekje van een uur? Anderhalf? Ik weet het niet.. ik probeer het los te laten want ik kan er nu niets aan veranderen. Maar dat is nog knap lastig. Ik weet dat ik hard gewerkt heb de afgelopen twee jaar. Dat ik gedaan heb wat ik kon en dat ik al flinke stappen gemaakt heb. Ik voel me met vlagen energieker, heb minder spanningsklachten, heb mezelf beter leren kennen, draai weer meer mee in het gezin, onderneem af en toe sociale activiteiten buitens huis en ben weer aan het re-integreren. Voel me weer meer moeder, partner, vriendin, zus, dochter, collega, meer Sas dan ik me lange tijd gevoeld heb. En dat beeld probeer ik voor vandaag vast te houden, zodat ik de positieve flow weer op kan pakken #iklaatmenietuithetveldslaan
