Wat een bizarre tijd. Ineens werkt bijna iedereen om ons heen thuis of zitten thuis omdat er niet meer gewerkt kan of mag worden. De kinderen kunnen niet meer naar de gastouder, de school is dicht en de BSO heeft de deuren gesloten. Uitjes en afspraken gaan niet meer door. Kortom, je hele dag- en weekritme valt weg. En dan?
Paniek
Toen afgelopen week steeds duidelijker werd dat de scholen zouden gaan sluiten en ook de kinderopvang dicht zou gaan raakte ik in paniek. Want hoe hoe hoe moeten we dat dan doen? Mijn man moet gewoon werken, de kinderen hele weken thuis, ik re-integreren in een eigen bedrijf en dan ook nog overeind blijven? Een dag met onze fantastische kinderen is normaal al zo belastend dat ik de dag erna ruimte moet inplannen om bij te tanken, laat staan wanneer ze allebei hele weken thuis zijn. HELP!?!?!?! Ik ben bang dat ik (flink) over mijn grenzen zal gaan, bang om geïrriteerd en onredelijk te doen tegen mijn man en kinderen, bang om in te storten, bang om flinke stappen terug te moeten doen, bang dat ik niet verder kan re-integreren of vastloop, kortom angst angst angst. Ik voel dat mijn lichaam in een kramp schiet en dat ik licht in mijn hoofd word. Dat ik de afgelopen periode al een stapje terug deed omdat ik signalen van toenemende spanning bij mezelf herkende helpt ook niet mee. Voor m’n gevoel start ik deze week dan ook al met -2 achterstand.
Plan maken
In mijn herstel zit een stijgende lijn en ik ben ondertussen ook alweer aan het re-integreren, maar hele dagen in mijn eentje met de kinderen optrekken, dat red ik echt nog niet. De constante alertheid die dat met zich meebrengt, het beroep wat steeds op je gedaan wordt, kortom moedergevoel en moederschap, vraagt meer van mij dan ik op dit moment (nog) aankan. Wel voor een dag, twee dagen, drie dagen… Als het echt niet anders kan is dat te overzien. Als ik daarna ook weer ruimschoots rust pak. Maar dat zit er de komende tijd niet in. We moeten dus zoeken naar een manier waarop het de komende weken, misschien wel maanden, voor ons allemaal vol te houden is EN dat we er met elkaar van kunnen genieten dat we zoveel samen zijn #qualitytime #herinneringenmaken #genietenvanelkaar
Wandelen
Ik herken mijn angst van eerder en besef me dat ik een plan moet gaan maken. Duidelijkheid en ademruimte voor mezelf moet gaan creëren want ik weet dat dat rust geeft waardoor ik er voor mijn man en kinderen ook het beste kan zijn. Ik start met afspreken met mijn man dat ik de dagen rustig ga starten. Met een kopje thee en een wandeling (alleen!). Ik weet van mezelf dat deze prikkelarme manier van opstarten, met frisse lucht en beweging, de beste start van de dag is en ik hierdoor in een positieve flow kom. Ook al ben ik nog steeds heel moe en heb ik vaak een vol hoofd. Ik zou dit zo graag altijd doen, maar op ‘gewone’ werkdagen lukt dat niet omdat ik dan al vroeg alleen met de kinderen thuis ben. Eerste positieve puntje van verplicht met elkaar thuis zijn is binnen.
Standje overleven
Ik wil voorkomen dat ik overschakel naar standje overleven, mijn oogkleppen opzet en doorga, stop met voor mezelf zorgen, stop met voelen. Naast de wetenschap dat ik dat op langere termijn niet vol ga houden, dan terug zal vallen, weet ik ook dat mijn immuunsysteem aangetast wordt door over mijn grenzen te gaan. De eerste twee jaar van mijn herstel was ik af en aan ziek. Het laatste halfjaar was dat al een stuk minder. Maar ik weet dat het nog kwetsbaar is, merk dat ik me sneller niet fit voel wanneer ik meer stress heb. En juist nu wil ik zo fit mogelijk blijven. Dus op tijd naar bed, gezond eten, vaak een frisse neus, geen alcohol en elke dag mediteren.
Opa en oma
We vragen mijn ouders, die naast ons wonen ( #meergeneratiewoning waar ik binnenkort meer over ga vertellen in een blog), of de kleinkinderen daar tussen de middag mogen eten zodat ik dan even kan slapen. En ze zeggen ja: met de kanttekening dat we eerst samen eten voordat ik ga liggen. Niet zonder eten naar bed 😊 #dankbaar Mijn ouders eten nog altijd tussen de middag warm, net zoals toen ik nog thuis woonde. Dus daar sluiten we bij aan, tussen de middag de warme hap, heerlijk #blijmaker. We koken om en om, scheelt voor ons allemaal. Hoppa, weer een positief puntje!
Dagritme
Volgende: aan de slag met een dagritme. Ik besluit te gaan werken met plaatjes zodat de jongste (net 3) er ook op mee uit de voeten kan. Samen met beide kinderen bedenk ik de kaartjes die we nodig zijn de komende dagen en teken ik de activiteiten uit. We hebben er aardig wat nodig want met de aandacht spanne van de jongste kunnen we heel wat doen op een dag, haha…
We plakken met plakband een draadje op de deur en hangen de kaartjes met kleine wasknijpertjes op. Dat ziet er gezellig uit! Vooral de oudste (5) is dolenthousiast en loopt steeds naar de deur om te kijken wat de volgende activiteit is. Het wordt ook snel duidelijk dat afwijken geen optie is want dan krijg ik te horen dat ik helemaal fout zit: ‘nee mama, dat is niet wat we moeten doen’. Ritme en duidelijkheid creëren is dus gelukt. Scheelt een hoop discussie en hierdoor energie. Weer een positief puntje.
Re-integreren
En tja, re-integreren… dat zit er nu even niet in. En daar baal ik enorm van. Want ik heb zoveel ideeën en ben zo enthousiast. Ik wil graag verder! Maar ik weet ook dat ik dat er nu niet bij kan doen. De momenten waarop ik me even niet hoef te ontfermen over de kinderen neem ik de tijd om te ontspannen, niets te moeten, te lummelen. En natuurlijk is er misschien ruimte om wat te doen, als ik er energie voor heb en er zin in heb, dan ga ik lekker aan de slag. Maar voor nu hoef ik even niet. Geen druk om uren op te bouwen, geen druk om inkomsten te gaan genereren. Ik moet het nog even laten bezinken merk ik, ik kan me er nog niet helemaal bij neerleggen. Ik probeer trots te zijn op het feit dat ik al na een paar dagen tot het inzicht kom dat ik niet eens moet gaan proberen te blijven re-integreren. Daar waar ik eerder gegarandeerd, ten koste van mezelf en de mensen om me heen, op dezelfde manier door had willen gaan. Alle ballen hoog had willen houden.
Pittige tijd
De afgelopen dagen waren zwaar en het einde is nog lang niet in zicht. Voor het feit dat je niet weet wanneer het weer anders gaat worden vind ik pittig, dat je niet weet waar de finish is. Maar ik probeer het positieve ervan te zien. Ik heb de komende periode ruimschoots te tijd om te oefenen met het luisteren naar mijn lichaam, grenzen aangeven en loslaten. We hebben geen keuzestress, we hoeven (en kunnen) nergens heen. En dat geeft ook rust. De kinderen genieten zichtbaar van thuis zijn bij mama EN papa (op kantoor dan wel eens waar) En eerlijk, ik vind het ook fijn dat mijn man lekker thuis werkt. We zien elkaar nu meer dan anders en kunnen elkaar waar nodig helpen en elkaar ook extra aandacht geven #blijmaker
Laten we allemaal proberen het positieve ervan te zien en ons best doen gezond te blijven. En lukt het even niet? Wees dan niet te streng voor jezelf #wezijnallemaalmensen
Eerder schreef ik een blog over moederschap en burn-out; herstellen met hindernissen. In deze blog leg ik uit waarom ik het zo pittig vind om te herstellen van een burn-out in combinatie met moederschap.
