The day after

The day after

Samen met mijn man ben ik er een paar dagen tussenuit. De kinderen zijn bij hun oom en tante ( #dankbaar ) en gaan deze week weer naar de gastouder. En wij? Wij zitten in een trekkershut in Friesland, aan het water, heerlijk rustig. Het is even nodig, hard nodig. Niet alleen voor mij maar ook voor ons samen. Want met een vrouw die herstellende is van een burn-out en twee kinderen (1,5 en 3,5) is ook voor mijn man vakantie niet altijd vakantie en elkaar dan blijven vinden kan dan een uitdaging zijn.  

Vakantie met de kinderen

Drie weken vakantie, drie weken de kinderen 7 dagen in de week 24 uur per dag thuis. Nu ik deze zin lees een paar keer overnieuw lees voel ik in mijn lichaam hoe de afgelopen weken geweest zijn. Het is ook net alsof ik mezelf daar nu pas de ruimte voor gun. Natuurlijk heb ik de afgelopen weken gemerkt hoe het ervoor stond maar het helemaal toelaten heb ik blijkbaar toch niet gedaan. Het is beroerder dan ik dacht ondanks het aangepaste vakantieprogramma en het feit dat ik regelmatig thuisgebleven ben wanneer Siert er met de kinderen op uit ging. Ik heb veel moeten missen en heb gemerkt hoe graag ik wil dat het weer gewoon gaat worden, niet zoals vroeger, want daar wil ik niet meer naar terug. Meer energie zou een fijn begin zijn.. 

Nieuwe herinneringen

De afgelopen weken waren slopend, maar ook ontzettend leuk. Nieuwe herinneringen gemaakt als gezin, met vrienden en familie

✔ Ik heb met de oudste in een tent in onze tuin geslapen, wat een feestje

✔ Een zwembad aangeschaft en daar heel wat uurtjes in doorgebracht met en zonder kinderen

✔ We hebben heerlijk pizza’s gebakken met vrienden

✔ Een vriendin uit London op bezoek gehad die we al een aantal jaren niet real life gezien hadden

✔ Uit eten geweest met een vriendin, gezelligheid rondom een kopje koffie met familie

✔ En veel ijsjes gegeten : )  

Het is niet moeilijk om het op deze manier te doen voorkomen als een hele gewone vakantie. Maar tegelijkertijd heb ik elke middag tegelijk met de jongste in bed gelegen, heb ik ochtenden voor mezelf gehad wanneer mijn man op pad ging met de kinderen zodat ik bij kon komen en moest ik afhaken om vroeg in bed te gaan wanneer vrienden ’s avonds kwamen borrelen. En dat is balen, frustrerend en tegelijkertijd ben ik dankbaar voor de mooie herinneringen die we wel hebben gemaakt.  

Hoe het er echt voor staat

Met mijn laptop zittend aan een picknicktafel voor de trekkershut, uitkijkend over het water, geen wind, totale stilte probeer ik na te gaan hoe het er nu echt voor staat. En het feit dat er een traan over mijn wang rolt zegt mij genoeg. Want ik weet het wel, maar ik wilde het niet weten. Vooral de laatste week begon ik het steeds meer te merken. Niet in slaap kunnen komen en in de nacht weer heel vaak wakker. En wanneer Siert er dan ’s ochtends vroeg met de kinderen uit ging zodat ik kon blijven liggen lukte het mij niet om weer in slaap te komen of überhaupt te ontspannen. Ik ben weer zo intens moe dat ik te moe ben om in slaap te komen. Tenminste, zo ervaar ik dat. Mijn hoofd draait overuren, ik kan het simpelweg niet stop zetten. Zelfs als ik over het water kijk naar een molen en totale stilte om mij heen heb is mijn hoofd aan het werk. Waarmee? Geen idee maar het is een bepaald bedrukt gevoel en gevoel van spanning. De adrenaline giert door mijn lichaam. Ik merk dat ik in oude patronen verval, schakel zonder dat ik het zelf doorheb over op standje overleven, ik schreef hier over in een van mijn eerste blogs. Ik ervaar teveel onrust en moeheid om te komen tot die dingen waarvan ik weet dat ze mij juist nu helpen zoals yoga en wandelen. Ik gun mezelf geen rust, ga maar door. Prikkelgevoeligheid neem toe, mijn lontje wordt korter en lichamelijk klachten komen terug. Ga weer ongezonder eten, meer wijntjes drinken, meer koffie drinken en hoppa de negatieve spiraal is ronder en ronder aan het worden. Het voelt verschrikkelijk. Hier wil ik weer uit komen en ik heb het gevoel dat mij dat nu beter gaat lukken dan eerdere keren. Het voelt namelijk wel net even iets anders. Ik denk dat het in mijn mindset zit, deze is namelijk niet veranderd de afgelopen weken. Af en toe wel even een momentje van ‘het-niet-meer-zien’  maar over het algemeen is deze nog positief en ik zie het te bewandelen pad.  

We gaan ervoor

De komende twee dagen ben ik nog heerlijk weg met met mijn man. Wat gaan we doen? Weinig! Kopjes thee drinken, aan het water zitten, lezen, stukje fietsen of wandelen, slapen, dat wat de dag ons gaat brengen. En als we weer thuis zijn dan kan ik weer genieten van de kinderen en het feit dat het allemaal weer ‘normaal’ is. Vakantie voorbij, mijn man weer aan het werk (al kan de vakantie voor hem niet lang genoeg duren), kinderen een paar dagen in de week naar de gastouder en bij mijn moeder en ik op die dagen weer even helemaal de focus kunnen leggen op mijn herstel. Ook hard werken maar ik heb er zin in, zin om weer de stappen te kunnen nemen die goed voelen.