Ben je alweer aan het re-integreren in je werk? Een vraag die ik regelmatig krijg van mensen die net even iets verder weg van me staan. Uhm, nee.. Maar je zit toch al heel lang thuis? Uhm, ja.. maar dat betekent niet dat ik stil zit..
Ik ben wel aan het re-integreren: niet in mijn werk maar in mijn eigen gezin. Want de rol die ik het afgelopen jaar heb gehad in het gezin is veel minder groot dan ik eigenlijk zou willen, en eigenlijk ‘normaal’ is. Ik heb respect voor mijn man en ouders, hoe zij het afgelopen jaar veel opgevangen hebben. En trots op mijn man, hoe hij liefdevol en (vaak) vol positiviteit de klappen opgevangen heeft.
En nu is het zover re-integreren in mijn gezin. Vaker korte momenten alleen zijn met één of zelfs beide kinderen, buiten wandelen, samen een rondje fietsen, aankleden, ontbijten. Alleen hulp bij het avondeten als mijn man een avond niet thuis is maar dan zelf de kinderen naar bed brengen. Huishoudelijke klusjes zoals stofzuigen, dweilen of was opvouwen weer oppakken. Allemaal activiteiten die heel normaal zijn, maar voor ons even niet normaal waren. Niet alles tegelijk maar rustig opbouwen. Want het is nog steeds snel teveel en lichamelijke klachten, een vol hoofd en gestrest gevoel kunnen dan in korte tijd weer de pan uit stijgen.
Een paar maanden terug schreef ik in mijn blog over ‘durf te leven’ dat ik de kinderen weer naar de gastouder gebracht had. Nou, dat is sinds die tijd twee keer gelukt, daarna niet weer, omdat het mij niet lukt in de ochtend. De ochtenden zijn echt het pittigst. Ik heb tijd nodig om in beweging te komen, mijn hoofd aan te zetten, want als ik net wakker ben is het net of alle antennes op mijn hoofd extra gevoelig zijn. Ik kan weinig hebben, alles komt ontzettend hard binnen. Dus zoek ik andere momenten op. Kleine stapjes vooruit, weer een meer volwaardige rol in het gezin hebben. Ik doe het en vaak met veel plezier ook al is het ontzettend spannend. En lukt het niet, dan lukt het niet. Het is steeds weer de kunst om grenzen aan te voelen. Ik merk dat ik me stapje voor stapje weer meer onderdeel voel in plaats van toeschouwer, zo fijn!
Vorige week hebben we samen met de twee kinderen gezwommen. Allebei tegelijk het water in. Klinkt heel vanzelfsprekend maar dat hadden wij sinds de geboorte van Tim (21 maanden geleden) nog nooit gedaan. En niet omdat we nooit zwemmen, want de kinderen gaan elke week met mijn man het water in, maar omdat ik het gewoon niet kon. Ik had er geen energie voor; er naartoe, omkleden, de warme drukkende omgeving in het zwembad, alle prikkels met van kinderen in het water, ik kon het niet aan en zag het niet zitten. Dat ik dan daarna de rest van de dag moet bijkomen is dan maar zo. De blijheid van de kinderen en de verbaasde blik van mijn man ‘gaan we met z’n vieren het water in?!’ gevolgd door enthousiasme geven mij zoveel positiviteit en energie. Wat een geluksmoment, fantastisch!
En re-integreren in het werk, dat gaat ook komen, maar nu nog even niet. Ik ben er dankbaar voor dat ik de ruimte krijg om op mijn eigen tempo te herstellen want ik weet dat dat dit lang niet iedereen gegund wordt.
