Toedeloe December, Welkom Januari!

De afgelopen twee weken waren pittig. De oudste twee weken niet naar school. De jongste twee weken niet naar de gastouder. Voor mij geen vanzelfsprekende rustpuntjes in de week waarin ik kan opladen, voor het re-integreren en voor de dagen met onze draakjes. En dan daarbij de feestdagen; kerst, oud&nieuw, verjaardag van de oudste en niet te vergeten het daaropvolgende kinderfeestje.

Vooruitgang

Het lukt me al steeds beter om met twee kinderen thuis te zijn. Twee jaar geleden hield ik dat nog geen uur vol. Was er bijna altijd iemand bij mij of waren de kinderen ergens anders. Daaraan denkend besef ik me wederom van hoever ik gekomen ben, hoe diep ik zat. Er zijn zeker het eerste jaar regelmatig momenten geweest waarop ik dacht dat ik hier nooit meer uit zou komen. Er leek geen vooruitgang in te zitten, een grote vicieuze cirkel. Gelukkig zag ik na een dik jaar een lichtpuntje op de horizon waaraan ik me vastgeklampt heb en welke met de vorderende maanden steeds groter en helderder werd #herstellenmethindernissen

Te veel

Maar ook nu ben ik er nog niet. Een dag alleen zijn met de kinderen is nog steeds te veel. En dan helemaal in de vakantie. Waarop beide kinderen de hele dag thuis zijn, twee weken lang. Van ochtends half acht (het moment dat mijn man de deur uit gaat) tot half zes (het moment dat hij weer terugkomt). Te veel is dan nog zacht uitgedrukt. Op zo’n dag ga ik namelijk gegarandeerd ver over mijn grens en ben ik al aan het eind van de ochtend prikkelbaar, moe, knorrig, kan ik niet meer helder denken/ functioneren en heb ik vaak hoofdpijn. Mijn man komt dan niet alleen thuis in een huis met twee kinderen die moe en hongerig zijn maar ook een vrouw die zich net zo voelt. Feest, zeg maar. Met niet te vergeten, de dag erna de nasleep. Die de ene keer meevalt en die me de andere keer flink met de neus op de feiten drukt. Gelukkig hebben we heerlijke feestdagen gehad, met weinig plannen, zodat dit even rustpuntjes waren voor ons als gezin #maakjeeigentraditie

Appeltje eitje toch?

Soms zijn er mensen die vragen; wat is er nu zo lastig aan met de kinderen zijn? Je hoeft toch de hele dag niets? Je kunt toch lekker freestylen? Maar zo voelt dat voor mij niet. Wanneer ik met één van de twee ben lukt dat wel aardig. Dan hoef ik me maar te focussen op één persoon. Eén ding tegelijk te doen. Dat is iets wat mij nu steeds beter lukt en waar ik ook veel plezier aan beleef. Ben ik met de oudste dan gaan we lekker creatief bezig, ben ik met de jongste dan gaan we er lekker op uit. Dat doen wat zij leuk vinden, lekker samen, 1 op 1 quality time, heerlijk! (Kost alsnog veel energie, maar dat is te doen). Maar met twee is dat anders. Het is zo lastig uit te leggen maar mijn hoofd kan dat niet aan. Het voelt alsof er twee kinderen constant allebei in een oor roepen: mama, mama, mama, mama. En me daarbij te gelijk ook allebei op een schouder tikken, aan een arm trekken. En dan is het net alsof er allemaal kleine voelsprietjes op mijn hoofd zitten die heel gevoelig zijn en steeds aangeraakt worden. Een soort van alertheid en gevoeligheid. Of het nu koek en ei is tussen zus en broertje of wanneer ze aan het bekvechten zijn (helaas het laatste vaak, ze zitten in een fase ofzo). Constant wordt er in mijn hoofd aan me getrokken. Het lukt met dan niet om mijn hoofd uit te zetten. En weet je wat het gekke is, dit heb ik alleen bij mijn eigen kinderen. Bij kinderen van anderen ervaar ik dat niet. Iets met moedergevoelens, moederverantwoordelijkheid  #geefheteennaam

Durf te vragen

Ik ben dan ook enorm dankbaar voor de mensen om mij heen die tussendoor even een uurtje of twee met de kinderen op pad gaan. Zodat ik even kan liggen, soms slapen, mediteren, wandelen, kan ontprikkelen en opladen. Ik heb de afgelopen twee week dan ook regelmatig een beroep gedaan op mijn ouders, zusje&zwager, vriendin. Ik ben best trots op mezelf dat ik de afgelopen twee jaar geleerd heb hulp te vragen en daar ook steeds minder last van heb. Ik kan het je aanraden. Het was een enorme worsteling om het te gaan doen, ‘hulp vragen’. En toen ik het eenmaal deed was er de volgende worsteling: me er niet schuldig over voelen. Niet schuldig voelen naar mezelf, niet naar de kinderen, niet naar de mensen wie ik om hulp vroeg. Maar het is het waard, het geeft rust en ruimte, maakt je sterker en hiermee versnelt je het herstelproces #durftevragen

2020 here i come

Nu is het januari, een nieuw jaar, een nieuwe start. De oudste weer naar school, de jongste naar opa en oma en ik naar de eerste samenwerkdag van 2020 (wat is een samenwerkdag? Je kunt erover lezen op https://samenwerkdag.nl/over/ ). Super leuk initiatief! Aan de slag met deze blog en de eerste actielijst maken voor het re-integreren in mijn eigen bedrijf. Want dat is waar voor mij de focus op ligt op werkgebied voor komend jaar. En daarnaast verder herstellen, meer en meer genieten van het gezinsleven, tijd doorbrengen met vrienden en familie, meer quality time met mijn #rotsindebranding en vooral tijd voor mezelf blijven houden en maken. Want wanneer ik goed voor mezelf zorg, zorg ik ook goed voor de mensen om me heen #dekrachtvanvoorleven