In de blogs die ik schrijf komt regelmatig naar voren dat mijn ouders, zusje of zwager even inspringen. Voor het naar school brengen van de kinderen of een momentje oppassen zodat ik even kan slapen #nieuweenergieopdoen maar hoe doen we dat dan?
Sinds eind 2016 wonen mijn man en ik met ons gezin, mijn ouders en mijn zusje&zwager op een unieke plek. We hebben met elkaar een voormalig zorginstellingspand gekocht in een landelijke omgeving (Onnen, GR). Het pand heeft bijna 40 jaar dienstgedaan als woonplek voor mensen met een verstandelijke beperking. 3 woongroepen, een gymzaal, gaarkeuken, kantoren op een groot stuk grond #bijzonder
We hebben in het pand drie woningen gecreëerd die met elkaar verbonden worden door een brede gemeenschappelijk hal waar onze achterdeuren op uit komen. ¼ van het pand wordt momenteel verhuurd en ingezet voor de dagbesteding voor mensen die slechthorend/doof en slechtziend/blind zijn.
Mensen denken al snel dat we met elkaar in 1 huis wonen, maaltijden met elkaar nuttigen, elkaars was doen, kortom samenwonen. Maar dat is zeker niet het geval.
Van funda link tot unieke woonplek
Het idee leefde al langer om met elkaar ergens te gaan wonen en toen mijn vader een jaar of zes geleden een funda link stuurde van dit pand moesten we in eerste instantie heel hard lachen. Want wie haalde het nou in zijn hoofd om een zorginstelling te kopen. Waar ook nog eens zoveel aan moest gebeuren. We dachten dat het een grapje was. Maar dat was het niet…
Eenmaal om tafel hebben we besloten een bezichtiging te gaan plannen. Het pand stond al een aantal jaren leeg en werd middels leegstandsbeheer verhuurd aan meerdere huurders die op creatieve manieren hun eigen woning afgebakend hadden. Alles was verouderd en toe aan renovatie. Maar wat een mooie plek. Zoveel groen. Zoveel ruimte. Dicht bij de natuur, maar toch op fietsafstand van een dorp met faciliteiten. We zagen ons er wel wonen. We hebben het laten bezinken en apart van elkaar plussen en minnen onder elkaar gezet, want we waren het er met elkaar over eens dat het voor iedereen 100 procent goed moet voelen.
Uiteindelijk hebben we, na meerdere bezichtigingen, een bod gedaan en het pand gekocht. Zijn we in gesprek met de gemeente (helaas jaren), verkaveld, een vve opgezet, een regelement vastgelegd bij de notaris en om tafel gezeten met een architect en aannemer. Een grote klus maar ook heel leuk!
Nu wonen we met elkaar op één plek. Hebben we allemaal een eigen woning, met een eigen tuin, eigen voordeur. Daarnaast hebben we, achter het pand, ook nog een grote gezamenlijke tuin waar we graag een grote (gezamenlijke) groentetuin aan willen gaan leggen en waar de kinderen heerlijk kunnen ontdekken en spelen.
Als we elkaar willen zien dan kan dat maar hebben we daar geen behoefte aan dan kun je elkaar ook weken niet zien (vooral in de winter, als iedereen veel binnen is). Maar we kunnen, en dat is het fijne van deze manier van wonen, ook gemakkelijker voor elkaar klaarstaan.
Zorgen voor elkaar
Het idee voor mijn ouders te kunnen zorgen, wanneer zij ouder worden en meer hulpbehoevend, geeft mij een gerust gevoel. Ze zijn dichtbij. Je kunt gemakkelijk even een hapje eten brengen, een kopje koffie komen drinken en als er echt nood aan de man is sta je zo voor de deur. Het is (hopelijk) nog lang niet zover maar we zijn er op voorbereid. Eenzaam zullen ze niet worden. Er is genoeg levendigheid om de deur met hun kinderen, partners en kleinkinderen. Vanuit hun keukenraam kunnen ze kijken naar spelende kleinkinderen in onze gezamenlijke tuin.
Dat ons meergeneratie-concept uiteindelijk 2,5 jaar geleden de andere kant op ging werken had ik niet bedacht toen we kozen voor deze manier van wonen. Ik kwam thuis te zitten met een forse burn-out en had veel hulp nodig met de kinderen. Als mijn man dan aan het werk was sprongen mijn ouders, zusje en zwager, regelmatig in. Hierdoor kon ik tussendoor rustmomenten pakken en werken aan herstel.
Corona-tijden
En nu, in deze corona-periode, is het ook weer heel fijn dat we zo dichtbij elkaar wonen. We kunnen elkaar in de gaten houden en zitten afgezonderd op ons eigen erf. We kunnen elkaar ondersteunen waar nodig. Zo bestel ik al jaren boodschappen online en bestellen mijn ouders, zusje en zwager, nu ook mee. 1 bezorgmoment, drie gezinnen. Hoe fijn! We hebben de rijkdom dat we een grote tuin hebben en wij (en vooral de kinderen) de ruimte hebben, niet op elkaars lip zitten. Lekker de frisse lucht in, spelen. En ondertussen zijn wij druk bezig met het onderhoud van de tuin. Want ja, een grote tuin is veel onderhoud. Heerlijk!
Dubbel bijzonder: stagegelopen op de plek waar ik nu woon
Tijdens mijn stage orthopedagogiek heb ik stagegelopen bij de organisatie waar wij het pand van gekocht hebben en ben ik betrokken geweest bij de plek waar ik nu woon. Ik vind het heel bijzonder dat ik het pand ook in gebruik gezien heb. De woongroepen met jongeren, de teams die er werkten, overleggen in de kantoren die nu mijn vaders garage zijn. Een praatje met de kok in de grote keuken, nu ook onderdeel van mijn vaders garage. In waar nu de slaapkamers van onze kinderen zijn heb ik meerdere malen kinderen geobserveerd in de voor hun toen woonkamer. En nu woon ik er zelf, wie had dat gedacht in 2009, toen ik voor het eerst het pand binnen liep.
Op de foto: de woning van mijn ouders, achter de boom de achteruitgang van het pand via de gezamenlijke hal en rechts onze woning. Gezien vanuit onze gezamenlijke achtertuin. De woning van mijn zusje en zwager bevindt zich aan de andere kant van het pand.
