Het is kwart over zes, ik word wakker van onze jongste. Hij komt uit bed, tadaa het is ochtend. Hij is altijd een blij ei als hij wakker wordt. Mijn man gaat uit bed en brengt hem terug naar zijn kamer. We hebben afgesproken dat hij op zijn kamer blijft totdat de V-TECH kat, die tijdens slaaptijd blauw is en als het wakkertijd is geel wordt, geel is. Dat is om half zeven. Nog heel eventjes. Ik neem dat kwartiertje om wakker te worden. Het voelt zo vervelend aan mijn hoofd wanneer ik niet uit mezelf wakker wordt. Ik kan het moeilijk uitleggen. Het is een dof, zwevend en tegelijkertijd zwaar gevoel. Tja, zelf wakker worden.. Hoe vaak dat gebeurt in een jaar kan ik op twee handen tellen. Ach, met kwart over zes mogen we al blij zijn. Lange tijd was het vijf uur/half zes dat hij wakker werd. Met de zomertijd is dat iets later geworden, zo fijn.
Harde geluiden in de eerste anderhalf uur nadat ik wakker geworden ben komen zo hard binnen dat ik er gelijk geïrriteerd van wordt. Mijn hoofd wil rust. In toenemende mate. Het frustreert me, en dat helpt niet mee. Het ging al een aantal maanden voornamelijk bergopwaarts. Nu voelt het alsof ik stil sta, misschien zelfs stappen terug doe. De afgelopen weken merk ik dat ik weer zo moe ben. Deze moeheid heb ik lange tijd niet gevoeld. Het liefst slaap ik de hele dag. Er zijn momenten waarop het anders voelt maar ook die momenten worden steeds schaarser. Ik kom tot weinig, in mijn hoofd wil ik van alles maar mijn armen en benen willen niet in beweging komen. Ook ben ik sneller emotioneel. Dat ik emotioneel, gevoelig, aangelegd ben is niet nieuw. Maar huilen vanuit het niets, dat herken ik vooral van de aanloop naar de burn-out en de eerste anderhalf jaar van mijn herstel.
Er mist iets
Het voelt soms zo leeg. Ik krijg juist energie van de deur uit gaan en mensen ontmoeten. Even ergens of bij iemand een kopje koffiedrinken. Met de kinderen naar een speeltuin fietsen en daar picknicken. Bijkletsen met vriendinnen onder het genot van een hapje en een drankje. Ergens een hapje eten met mijn man of eten bij vrienden. Oppas regelen en samen op date-night. Al schrijvende besef ik me dat dat een goed teken is. Er was namelijk een lange periode, vooral in de eerste anderhalf jaar van mijn burn-out, dat ik weinig tot geen zin had om dingen te ondernemen. En nu mis ik het. Maar het is meer dan dat. Ik merk dat ik juist dat soort dingen ook nodig heb. Net zoals werken. Het voelt alsof er iets mist.
Rouwproces?
Nu ik even weer geproefd heb aan het werkende leven wil ik zo graag verder. Ik ben aan het re-integreren in mijn eigen praktijk. Was uren aan het opbouwen. Mijn hoofd wilde al sneller dan mijn lijf, daar was ik me al bewust van, en daar nam ik tijd en ruimte voor. Ik ben zo enthousiast, heb zoveel ideeën. Maar nu, volledige stilstand door het stoppen met re-integreren, voelt toch even weer anders. En niet in positieve zin. Het lijkt alsof ik in een soort van rouwproces zit. Voel me afwisselend boos, verdrietig, gefrustreerd. Ik weet dat deze stilstand op het vlak van werken voor nu echt het beste is zodat ik genoeg hersteltijd in kan bouwen. Maar vind het heel lastig te accepteren dat het nu even zo is. Het los te laten. Want ik weet dat dat me te doen staat. Dat betekent niet dat ik deze gevoelens niet mag hebben. Dat weet ik ook. Maar het gaat me in deze periode, die voor iedereen pittig is, niet verder helpen hierin te blijven hangen.
Wat is nog burn-out?
Veel van de gevoelens die ik hierboven beschreef lees ik de laatste tijd terug in posts, blogs, online. Ik ben zeker niet de enige die dit ervaart tijdens deze vreemde ‘corona’ situatie. Daar kom ik steeds meer achter. Ik vraag me dan ook regelmatig af wat nog restklachten zijn van mijn burn-out en wat ik kan zien als gewoon. Iets wat bij het leven hoort. Juist in deze periode waarin alles ineens anders is geworden voor iedereen. Wanneer kan ik zeggen dat ik niet meer herstellend ben van een burn-out? Een vraag die regelmatig weer naar boven komt. Het zou zo fijn zijn wanneer ik er een streep onder kan zetten.
Genieten en geluksmomentjes
We zitten in de vijfde week thuis. Geen school, geen gastouder. En ik merk dat de kinderen naar elkaar toe groeien. Zo mooi om te zien. Ze spelen meer met elkaar, begrijpen elkaar beter. Tussendoor bekvechten ze. En daarna gaat de oudste mee in het spel van de jongste en de andere keer is het andersom, alsof er niets gebeurd is. En natuurlijk mogen (en soms moeten, haha) papa en mama ook regelmatig meedoen. Het geeft de hechtheid van ons gezin een enorme boost. Het klinkt misschien gek, maar juist omdat het ook wel eens niet leuk is. Daar met elkaar uitkomen zorgt voor binding en een weergave van het normale leven. Want het hoeft niet allemaal leuk te zijn. Je hoeft niet altijd blij te zijn. Boosheid, verdriet en frustratie mag er ook zijn. #dekrachtvanvoorleven
Daarnaast genieten we van het buitenspelen (wat een geluk hebben we met het weer!), alle vogels die in onze tuin nestjes aan het maken zijn (het nest van de eksters zien we met de dag groter worden), zaaien we bloemen en kijken we elke dag of we al iets zien, maken we zandtaarten (glutenvrij welteverstaan!), tekenen we tot we erbij neervallen, kleien we (en leggen we het stiekem in bakjes water als mama niet kijkt), kijken we heel wat klokhuis filmpjes (hoe maak je snoep is favoriet), fietsen we rondjes om het huis (en komt papa of mama met gillende sirene als een van de twee de bosjes in gefietst is) , zitten we extra vaak in bad (omdat we dat allemaal zoooo heerlijk vinden en daar ontspannen van worden) en nog veel meer #blijmakers
