Zittend in de kuip van de boot, windje door mijn haren en af en toe piept de zon erdoor (#blijmaker), overdenk ik afgelopen week. Een week die voelt als vooruitgang. Maar waarom eigenlijk? Want voel ik me nou daadwerkelijk zoveel beter? Ik voel me blijer en lichter, dat wel, maar voor de rest is er niet veel veranderd als ik kijk naar de afgelopen maand. Ik concludeer dat het een mindset is. Een mindset die misschien wel voor meer vooruitgang gaat zorgen, ik hoop het!
Lief berichtje
Afgelopen zaterdag kreeg ik een lief berichtje van een vriendin. Ze schrijft dat ze trots op me is, dat ik sterker aan het worden ben dan ooit en steeds meer mezelf aan het worden ben. Ik ben geraakt door haar woorden. Heb ze keer op keer gelezen, ze maken me sterker. Hell yeah, ik ben de beste versie van mezelf aan het worden!
Psycholoog
Een paar dagen later was ik bij de psycholoog, ik heb er ondertussen sinds oktober 2017 aardig wat sessies op zitten. Afgelopen week hadden we het over het verloop en de fase waar ik nu in zit. Toen de bom burn-out viel vorig jaar kon ik het dagelijks leven even helemaal niet meer aan waardoor ik (eigenlijk we, samen met mijn man) vele aanpassingen gedaan heb. Voor buitenstaanders een saai leven maar voor mij zo nodig. Ik was toen al een paar weken gestopt met werken maar het vooruitzicht terug te gaan was ineens even heel ver weg, überhaupt weer gewoon meedraaien in het gezin leek enorm ver weg. Zo moe, gesloopt en in de war was ik.
Angst
In het afgelopen jaar heb ik voorzichtig stapjes vooruit gemaakt. Met hindernissen weliswaar want sjonge vele keren ben ik hard terug geroepen door mijn lichaam en stappen achteruit geslingerd. En wat is dat ontzettend confronterend. En tja, het is mens eigen om daar dan angstig van te worden. En dat is precies waar ik nu ben. Angstig om me te begeven in de wereld, angstig om prikkels aan te gaan, angstig voor sociale aangelegenheden met mensen buiten veilige haven, angstig om ervoor te gaan. Paniekaanvallen ervaar ik de laatste maand weer voor het eerst, ik herken ze van de periode toen ik de opleiding tot gezondheidszorgpsycholoog volgde. Achteraf gezien was dat natuurlijk al geen goed teken. Maar ze zijn terug, help! Want ik weet zo donders goed wat er kan gebeuren wanneer ik mijn grenzen over ga en weer in mijn hoofd ga zitten en mijn gevoel uitschakel. Dit automatische mechanisme zit erin gebakken, al heb ik hem al aardig leren kennen, hij ligt op de loer. Zo’n grote terugval wil ik niet weer.
Opbouwen
Ik ben nu wel zover dat mijn interesse in anderen weer terug komt en ik weer creatiever aan het worden ben. Meer genieten van momenten met de kinderen. Ik kan weer beter nadenken en de kennis die ik heb inzetten bij mijn herstel. Met als zeker net zo’n belangrijke (misschien nog wel belangrijkere) ontwikkelde toevoeging: voelen. Want dat is iets wat ik geleerd heb het afgelopen jaar. Vooruitgang is er dus zeker. Mijn psycholoog voelde dit goed aan: tijd om weer mezelf te gaan zijn en niet de burn-out. Succeservaringen op te doen in het dagelijks leven, de dingen die voor anderen heel simpel lijken maar voor mij heel groot zijn. De tijd alleen met de kinderen op te bouwen, weer meer meedraaien in het gezin, de kinderen naar de gastouder brengen of ophalen, boodschappen doen. Maar vooral niet alles tegelijk, langzaam opbouwen! Want ik ken mezelf: als het beter gaat word ik enthousiast en liggen valkuilen op de loer.
Ontdekken wat ik wel en niet wil, wat ik wel en niet belangrijk vind. Niet omdat ik aan het herstellen ben van een burn-out, maar omdat ik het zelf wil of belangrijk vind. Het klinkt misschien of daar geen verschil ik zit, maar voor mij is het verschil enorm. Het is voor mij een mindset. Ik ben meer en meer aan het ontdekken wie ik ben en wat ik wil. Nu de angst overwinnen en het doen, succeservaringen opdoen, met of zonder terugval: beide is oké. Durf weer te gaan leven en leef het voor zodat het anderen ook kracht geeft. Together we are stronger!
