Wat had ik hier naar uit gekeken. Een slow living weekend. In april had ik mij hier al voor op gegeven. Toen was het nog zover weg. Een weekend met yoga, meditaties, de maaltijden en en een wandeling in stilte. Op een prachtige plek in Ubbergen in een voormalig meisjesinternaat. Midden in het groen en in de stilte. Maar wat vond ik het tegelijkertijd ook spannend. Want ik zou me gaan begeven in een groep met bijna allemaal onbekenden. En de maaltijden in stilte.. De laatste weken was ik weer in toenemende mate aan het piekeren en ik was bang dat dat juist tijdens deze maaltijden in stilte op zou gaan spelen.
Na aankomst stond er gelijk een meditatie op het programma. Ik moest er even in komen. Dwaalde veel af met mijn gedachten en mijn lichaam deed overal pijn. In de groep voelde ik mij gelijk op mijn gemak, maar met mezelf was ik aardig aan het worstelen. Pijn, moe, een vol en druk hoofd. Het lukte mij moeizaam dit uit te zetten waardoor de eerste maaltijd in stilte een verschrikking was. Mijn hoofd liet me niet met rust en ik kreeg het niet voor elkaar hier verandering in te brengen. Waar ik dan over pieker? Waar niet over.. Werk, reintegreren, de kinderen, de moeheid die ik voelde, de pijn in mijn rug en schouders, grenzen overgaan.. Ongelofelijk dat dat juist op dat moment moest komen. Ik probeerde dan ook steeds te stoppen met denken: “mooie bloemen op tafel, blaadjes, kaarslicht weerspiegeld in het water’ maar dit was steeds van korte duur. Het was confronterend maar ik probeerde te stoppen met mezelf in gevecht te gaan door de focus te leggen op mijn ademhaling. Aan het einde van de maaltijd lukte dat, fijn. Maar wat kunnen minuten dan lang duren zeg, en wat kun je dan in je hoofd gek doen om ervoor te zorgen dat gedachten weg gaan.
Bij elke daaropvolgende meditatie en maaltijd ging het mij gemakkelijker af, vond ik meer rust en uiteindelijk totale ontspanning. Ik heb heerlijk geslapen, wat een lekker bedje. En de maaltijden waren zooooo lekker! Ik denk dat het extra lekker was doordat ik nu volledig de aandacht had voor de smaken, geuren en kleuren van het eten. De momenten tussendoor, die je helemaal zelf in kon vullen kwamen als geroepen. Even weer helemaal doen waar ik zelf zin in heb, even zonder de kinderen, zonder mijn man. Ik heb gelezen, gewandeld, buiten gezeten en geslapen. Eigenlijk vrij weinig, maar zo lekker.
‘s ochtends om half acht hoorden we de klankschaal en kon je aansluiten voor de yoga. Maar wilde je lekker blijven liggen dan was dat ook prima. Het hele weekend stond in het teken van doen waar je zin in hebt/ruimte voor voelt. Niets hoeft. Ik heb beide ochtenden meegedaan met yoga. Ik vind dat zo’n lekkere manier van wakker worden. Het liefst zou ik dit thuis ook elke ochtend doen. Maar daar voel ik nog steeds geen ruimte voor. Onze kinderen zijn vroege vogels, elke ochtend om zes uur is het raak. Ik voel niet de behoefte om daarvoor een wekker te zetten om een moment te pakken voor yoga. Vind het eigenlijk ook lastig te beoordelen of dat juist wel of niet zal bijdragen aan mijn herstel. Want ik ben nog steeds zo moe, en ik word nooit wakker als ik uitgeslapen ben, maar altijd van de kinderen. En als ik dan, zoals tijdens dit weekendje, even weg ben dan staat mijn biologische wekker nog steeds om zes uur. Maar dan kan ik me wel nog even lekker weer omdraaien, wat een feestje. Half acht uit bed is dan voor mij al uitslapen.
Ondertussen is het slow living weekend alweer drie weken geleden. De dag nadat ik terug kwam werd ik ziek, lamlendig, snotterig, hoofdpijn. Een paar dagen aangemodderd en daarna een paar dagen goed ziek en in bed. En nog steeds ben ik niet helemaal fit. Langzaam aan gaat het weer beter. In het eerste jaar van het herstellen van deze burn-out ben ik zo vaak ziek geweest, zo vatbaar voor elk virusje. Vaak opgezette klieren in mijn hals, keelpijn. Ik had het gevoel dat ik al ziek werd wanneer ik ook maar even mijn grens over ging. Dat is nu al stukken beter, voor mij ook een teken van herstel. Achteraf denk ik dat dit weekend even nodig was om helemaal te voelen hoe het eigenlijk met me gaat. En heeft mijn lichaam mij door ziek te worden gedwongen om even helemaal rust te nemen. Af en toe heb ik flink gebaald, want ik wil zo graag stappen vooruit maken, maar nu ik me weer wat beter voel zie ik weer heel goed dat ik al flink wat stappen gemaakt heb. En veel verder ben dan een aantal maanden geleden. Wat blijft het toch steeds een rollercoaster van gevoelens, emoties, lichamelijke gewaarwordigen, worstelingen, onduidelijkheden. Maar we blijven doorzetten, voor mezelf, voor mijn kinderen en mijn man. Girl power!
