Ondertussen zijn we vier weken en hiermee drie therapiedagen verder. En hoe gaat het? Tja, nu wel weer oké. Goed zou te optimistisch zijn en slecht is ook niet het geval. Blijft een dingetje. Mensen die vragen: hoe gaat het nu met je? Uhm.. Ja.. Steeds een beetje beter en soms ook even weer iets minder? Zn gangetje? Ik zou het liever anders zien maar in vergelijking met anderhalf jaar terug, gaat het best goed?
In mijn vorige blog schreef ik over de eerste therapiedag. De tweede dag viel nogal rauw op mijn dak. Toen ik aan het einde van de middag thuis kwam voelde ik mij nog best goed, wel moe en een ietwat vol hoofd maar dat vond ik prima. Maar toen, de nacht in, wat heb ik slecht geslapen; onrustig, veel wakker en veel draaien. ‘S ochtends voelde het alsof ik anderhalf jaar eerder wakker werd. Kaken op elkaar geklemd, schouders opgetrokken, pijn in mijn buik, maag en benen. Op zijn zachts gezegd lamlendig. Welke woorden er toen door mijn gedachten vlogen zal ik niet schrijven, maar ik baalde even goed. De drie dagen erna heb ik bijna hele dagen geslapen, kon geen hap door mijn keel krijgen door de pijn in mijn buik en maag, kon niet lang staan door de pijn in mijn benen; weer even afhankelijk van mensen om mijn heen, extra hulp inschakelen met de kinderen. Confronterend. Mijn hoofd wou van alles maar mijn lichaam werkte niet mee. Positieve was dat ik ondertussen aardig geleerd heb me daaraan over te geven. Winstpuntje.
Dat ik daarna met extra veel spanning de derde dag in ging was dan ook niet zo vreemd. Bang voor weer zo’n harde klap, bang voor de afhankelijkheid van anderen. Want geloof mij: na anderhalf jaar zoveel helpende handen gevraagd te hebben wil je ook wel eens zonder. Deze dag moest ik er nog beter op gaan letten dat ik mijn energie goed zou verdelen en niet mijn grens over zou gaan. Met weer een vol programma (psychomotorische therapie, cognitieve therapie, stressmanagement en arbeidstherapie) was dat wel een uitdaging.
Mijn man en ik hadden al een plan gemaakt voor de dagen erna. Hij zou zich gaan ontfermen over de kinderen. De ochtenden zou ik niet aansluiten en de middag waar mogelijk aansluiten bij hem en de kinderen. Fijn, deze ruimte in het vooruitzicht. Zaterdagochtend heb ik wat langer in bed gelegen en zondag ben ik na het ontbijt nog even weer gaan slapen maar voor de rest kon ik gewoon aansluiten. Wat een meevaller deze keer. Dit gaf goede moed voor de laatste dag van het eerste blok. Kom maar op! En jahoor, deze laatste dag was de beste dag. Ik ging met een redelijk energielevel weer op de fiets, in het zonnetje, terug naar huis. Met z’n vieren hebben we gegeten, mijn man heeft de kinderen naar bed gebracht en ik ben vroeg gaan slapen. Ik was de dagen erna wel moe maar voor de rest geen klachten. Opsteker! Het einde van dit eerste therapieblok was vervolgens ook het startsein voor de eerste stappen op het werk.
En gisteren was het zover: ik ben voor het eerst weer op mijn werk geweest! Dik anderhalf jaar was het geleden dat ik daar was. Dat ik de deur achter me dichttrok voor een heerlijke zomervakantie. Niet wetende dat ik de eerstkomende maaaaanden niet weer terug zou komen. In de aanloop naar de afspraak had ik geen zenuwen. Maar toen ik de afrit af reed begon het toch te komen. Een paar minuten eerder zat ik nog zelfverzekerd mee te zingen in de auto en ineens voelde ik me zo klein worden. Om even weer te wennen heb ik eerst even een rondje over het terrein gereden. Even kijken hoe het er ook alweer uitzag en wat er veranderd is. Allemaal namen van cliënten die ik me de maanden ervoor in de verste verte niet kon herinneren popten ineens op in mijn gedachten. Hoe zou het met hun zijn? Ik hoop zo dat het beter met ze gaat dan anderhalf jaar terug. Ik ben nieuwsgierig maar baal er tegelijkertijd enorm van dat ik zo plotseling de teams en cliënten zonder degelijke overdracht achtergelaten heb. Simpelweg omdat ik daar toen niet meer toe in staat was. Schuldgevoel, daar is het weer. Jeetje, dat een ritje over het terrein dit teweeg kan brengen. Eenmaal geparkeerd bij het gebouw waar ik afgesproken heb met mijn leidinggevende blijf ik nog even in de auto zitten voor een kort rustmomentje. Ik doe een ademhalingsoefening. Nooitgedacht dat ooit ademhalingsoefeningen zo bewust zou gaan inzetten. Jarenlang heb ik in een snelle flow gezeten waarin ik nooit bewust pauze nam. Pauze om tot rust te komen, te ontspannen, te ontprikkelen. Nee, ik at vaak achter de computer, tijdens een overleg of op weg naar een overleg. En kwam ik wel achter mijn computer weg dan was het vaak omdat andere collega’s ook even gingen eten, niet omdat ik voelde dat ik het nodig had. Maar vandaag een schouderklopje voor mezelf, ik heb het gedaan, omdat ik voelde dat ik het nodig had. #gosaskia
Eenmaal in het gebouw neem ik plaats bij de receptie. Zie ik bekenden? Even is het spannend maar dat kan ik snel loslaten. Ik heb er geen grip op dus het is zoals het is. Er lopen een aantal mensen voorbij. Waarom heb ik toch altijd het idee dat er heel groot op mijn voorhoofd staat geschreven dat ik al een hele tijd in de ziektewet zit?! Ook dat loslaten Saskia. Ik focus op mijn ademhaling en al snel krijg het enthousiaste gevoel weer de overhand. Ik heb er namelijk ook heel veel zin in.
In gesprek met mijn leidinggevende valt alle spanning al snel van mij af. Wat heb ik een geluk met mijn werkgever, leidinggevende, mijn collega’s. De interesse in mijn proces is na al die maanden nog steeds aanwezig en oprecht. Fijn om de kans te krijgen in dit warme bad weer te kunnen gaan re-integreren, op therapeutische basis weer meer feeling te krijgen met mijn vak, de organisatie en de doelgroep. We maken afspraken voor de komende periode en ik leg wat dingen uit over de coach, de re-integratie opbouw en het preventieplan als onderdeel vanuit het burn-outprogramma in het UMCG/UCP. Met een goed gevoel en nog steeds vol enthousiasme ga ik de deur uit. Ik wandel nog even een stukje en stap dan weer in de auto naar huis. De eerste stap is nu echt gezet!
Dat het gesprek meer impact heeft dan ik in eerste instantie dacht begon ik ‘s avonds te merken. Hoofdpijn, onrustig in mijn hoofd, prikkelgevoelig. He gedver, dit wil ik niet. De nacht is verschrikkelijk. Ik ben veel wakker, lig verkrampt in bed met geklemde kaken, zelfs tijdens het slapen is de hoofdpijn erger geworden. In de korte periodes waarin ik wel slaap, slaap ik licht en droom ik over mijn werk. Lichte paniek kan ik ombuigen met een bodyscan (VGZ mindfulness app, aanrader!). Het zorgt voor meer rust in mijn hoofd maar in slaap vallen ho maar. Dat ik mij vanochtend beroerd voel is dan ook niet zo gek. Wanneer ik slecht geslapen heb volgt voor mij automatisch door een beroerde dag. In de basis heb ik al weinig energie en reserves en wanneer dit niet aangevuld wordt in de nacht schiet ik gelijk weer in de min. In combinatie met de aanhoudende hoofdpijn, hoge prikkelgevoeligheid en een kort lontje merk ik dat ik er emotioneel van wordt. Want dit gevoel hebben maakt voor mij veel los. Niet alleen omdat ik me lichamelijk niet lekker voel maar ook omdat ik merk dat ik er bang van wordt. Bang voor de komende periode. Bang voor de effecten. Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn omgeving. Want ik vraag al zolang zoveel begrip en hulp van iedereen. Ik zou het liever eens andersom zien en iets terug willen doen. En ookal heb ik veel zin om weer aan de slag te gaan; het is vervelend te ervaren dat iets waar je op dat specifieke moment veel plezier in hebt kan zorgen voor dal(letje) waar je weer doorheen moet. Het gaat een periode worden van nieuwe ervaringen, grenzen opzoeken, bewaken en arbeidsconditie opbouwen. Ontdekken wat ik leuk vind en wat goed bij me past.
Dat ik niet te licht moet denken over dit re-integratie traject is mij vandaag wel duidelijk geworden. Na de therapiedagen, die van 8.30-16.00 waren, dacht ik dat een afspraak van een uurtje (+ 2×40 minuten reistijd) een makkie zou zijn. Maar het vraagt iets anders van je, maakt andere dingen los, is weer iets nieuws. Gelukkig is het burn-outprogramma nog niet afgelopen en zal ik ook de komende maanden door professionals ondersteund worden bij deze opbouw #dankbaar . Want gemakkelijk gaat het niet worden, dat heb ik al wel door #idontgiveup
