Ik krijg van diverse kanten de vraag of het gelukt is, het afbouwen van de antidepressiva. Tijd om er een blog over te schrijven. Het is nu ongeveer drie maanden geleden dat ik de laatste pil slikte. Een gek moment was dat, maar zo fijn! Ik hield er in mijn achterhoofd rekening mee dat ik er misschien achter zou komen dat stoppen (nog) geen optie zou zijn. En dat idee gaf mij een gerust gevoel; hoe het ook loopt, het is oké.
Afbouw met een hobbel
In zes maanden heb ik afgebouwd. Van 20mg naar 0mg. Stappen van 5 mg met tussenpozen van 5 weken en een iets langere periode tot de volgende afbouwstap toen de corona-bom insloeg. Toen durfde ik het even niet aan een stapje af te bouwen. Toen stond ik even weer te wankelen op mijn benen; overladen door onduidelijkheid, stress, angst en verwardheid. Ik schreef erover in mijn blogs ‘kids, selfcare en corona’ en ‘boosheid, frustratie en geluksmomentjes’. Moest ik wel doorgaan met afbouwen? Niet wetende wat het virus de komende maanden, jaren, zou gaan brengen?
Stapsgewijs
Ik heb het uiteindelijk doorgezet, met een langere pauze. En viel het mee? Viel het tegen? Eigenlijk beide. De eerste twee stappen gingen redelijk gemakkelijk. Ik merkte, afgezien van moeheid en lichte hoofdpijn, weinig. Er waren voor mij geen veranderingen in stemming of prikkelgevoeligheid. Tot de op één na laatste stap. Van 10 naar 5 mg sloeg het in. Nog steeds niet zo zeer qua stemming en prikkelgevoeligheid maar de afkickverschijnselen. Hoofdpijn, misselijk, licht in mijn hoofd. Na twee weken was dit zo goed als weg maar ik schrok er wel even goed van. Ik heb vanaf dat moment regelmatig teruggedacht aan het moment waarop ik startte met deze antidepressiva. Want voelde ik me toen beroerd. Niet een weekje, maar wekenlang. De misselijkheid, de moeheid, de duizeligheid, het depressieve gevoel, ik kan het nog gemakkelijk terughalen. Ik was zo bang dat ik dat nu net zo lang weer door zou moeten als toen. Gelukkig viel dat voor mij heel erg mee. Na twee weken voelde ik me weer zoals voor de afbouw-stap. Fijn, dat geeft moed. Maar ja, toen nog de laatste stap…
De laatste stap
Ondanks het beroerde gevoel de stap hiervoor wilde ik doorzetten. Juist omdat ik redelijk snel herstelde. En dat zag de huisarts ook. Dus, na overleg met mijn #rotsindebranding, heb ik ook de laatste stap gezet. En dat was spannend! Wat zou er gaan gebeuren? Zou ik er spijt van krijgen? Is dit wel het goede moment? Wat als?… Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd en angst speelde op. En ja, het was beroerd, daar zal ik niet omheen draaien. Ik heb me verschrikkelijk gevoeld; weer de hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en moeheid. Ik sliep veel maar voelde me verre van uitgerust, had geen eetlust, wilde helemaal niets. Nou ja, dat iedereen uit mijn buurt zou blijven, dat is wat ik wilde. Laat me… ik kon weinig verdragen.
Ook deze fase heeft twee weken geduurd. Het was pittig. Maar voor mij, nu achteraf gezien, echt het goede moment. Nu midden in de zomer, lekker weer en veel buiten. Mijn hoofd wordt hier blij van, het is de periode waarin ik de meeste draagkracht ervaar.
Help, emoties!
Maar was dat het dan? Afgebouwd en klaar? Nou niet helemaal. Sinds ik afgebouwd heb merk ik dat ik weer erg moet wennen aan mijn emoties. Alles wat ik voel, voel ik heftiger. Wanneer ik me blij en ontspannen voel is dat gevoel sterker dan eerder. Maar het werkt ook de andere kant op. Gevoelens van verdriet en boosheid zijn ook sterker. En dat is wennen zeg! Dat komt ontzettend hard binnen. Natuurlijk heel logisch want mijn gevoel wordt niet meer gedempt door de medicatie maar niemand die mij dat vertelde toen ik ging afbouwen.
Ik ben emotioneler dan ik eerder was. Huil snel, neem snel emoties van anderen over en kan het moeilijker loslaten. Eigenlijk ben ik nu weer iets meer mezelf. Want ik ben een gevoelstype, kan me goed inleven in anderen en voel hoe de vlag erbij staat wanneer ik in één ruimte ben met mensen. Alleen was het een stukje heftiger dan eerder, ik was het niet meer gewend.
Drie maanden geleden huilde ik bijvoorbeeld om de kleinste dingen (het niet kunnen vinden van mijn sokken) en schrok ik nog erg van de emoties die ik voelde in contact met anderen. Ik had dat lang niet op zo’n manier gevoeld, ervaren. Alsof ik mijn emoties en gevoel weer opnieuw moet leren kennen. En dat kost een energie zeg!
Nu, een aantal maanden later, gaat het al stukken beter. Mijn emoties zijn minder heftig, ik schrik er niet meer van en heb het een plekje kunnen geven. Ik merk ook dat ik weer gemakkelijker in contact kom met mensen doordat ik hun weer beter aanvoel, zo fijn. Ik heb mezelf weer een stukje beter leren kennen en het voelt alsof ik mezelf weer een stukje terug heb. Ik ben benieuwd wat de komende maanden mij gaan brengen…
En hé, uiteindelijk maakt het niet uit of je nu wel of niet ter ondersteuning medicatie slikt. Dat wat jou helpt, jou je goed laat voelen, jou sterk maakt, dat wat jij nodig hebt op dit moment, dat is wat goed is. Remember, no one is you and thats you’re superpower!
