Afgelopen vrijdag was het zover. De eerste dag van het burn-out programma. Het viel mee met de zenuwen totdat ik vrijdagochtend naast mijn man in de auto stapte om naar Groningen te rijden. Nu ging het echt gebeuren. Niet alleen starten met het programma maar daarmee ook wetende dat ik binnen nu en vijf weken weer voor het eerst naar het werk zou gaan. De eerste dag, van 8.30-16.15, wat een eind! Toen ik om negen uur op de klok keek en mijn hoofd al vol voelde lopen, mijn concentratie afnemen en mijn ogen warm worden dacht ik: hoe ga ik deze dag doorkomen?! Niet alleen bang voor wat deze dag zou brengen maar ook voor de dagen erna. Want ik weet ondertussen wat het gevolg kan zijn van over mijn grenzen gaan.
Bewust(er) van mijn valkuilen
Maar ik was hier nu eenmaal, en wilde hier ook graag bij zijn. Dus de eerste pauze, gelijk naar buiten, frisse neus, iets eten, even een ademhalingsoefening en ontprikkelen. Dat deed goed, frisse lucht. Ik ben blij dat ik het gedaan heb maar het was ook lastig. Want je bent met een groep, kent elkaar nog niet en dan is de pauze ‘het’ moment om nader kennis te maken. En nader kennismaken zou voor mij waarschijnlijk voor meer herkenning zorgen waardoor het veilig(er) zou gaan voelen in de groep. Het hielp me er even bij stil te staan waarvoor ik daar was: niet om sociale contacten op te doen maar voor mezelf. Door ervoor te kiezen niet naar buiten te gaan, terwijl ik wist dat dat was wat ik nodig had, zou er binnen twee uur na start van het traject al voor gezorgd dat ik niet dat deed wat ik nodig had op dat moment. En als ik dat hier al deed hoe zou dat dan straks op het werk wel niet gaan? Achteraf trots op mezelf dat ik naar buiten gegaan ben #goedvoorjezelfzorgen
Heb ik dat toch maar mooi geleerd de afgelopen anderhalf jaar. Geleerd wat ik nodig heb op bepaalde momenten, geleerd hoe dit op/aan te pakken, geleerd waar het wel/niet beter van wordt en geleerd waar mijn valkuilen en krachten liggen. Zo had ik ook donders goed door wat er gebeurde toen ik voor de derde keer die dag naar de koffiepot wilde grijpen. Lange tijd heb ik geen cafeïne gedronken, en ook nu zijn er genoeg dagen zonder koffie. En drink ik wel koffie dan is twee koppen koffie echt de max. Drink ik er meer dan weet ik dat ik dat doe om de dag beter door te komen. Omdat ik me dan op korte termijn wakkerder en energieker voel. Ja, op korte termijn, want op lange termijn zorgt het alleen maar voor ellende. Op mijn werk dronk ik liters koffie, de hele dag door. In de auto naar het werk toe. Goedemorgen, bij het openen van de mail. Bij overleggen, vergaderingen en wanneer ik even op de groep kwam kijken. De hele dag door. Maar nu had ik het door, en ik was het voor, negeerde niet wat me aan mezelf opviel en ging voor een beker water #yesididit
En dat waar ik het meeste bang voor was is niet gebeurd; overschakelen op standje doorgaan, mezelf negeren, de knop omzetten zonder dat ik het op dat specifieke moment doorhad. Sterker nog, ik ben in plaats van doorgegaan er zelfs tijdens een sessie uitgestapt. Sjonge wat was dat lastig en wat voelde ik me zwak. Ik merkte dat mijn hoofd vol zat, ik kon niet meer nadenken, mijn kaken begonnen te klemmen, ik begon mijn schouders op te trekken en voelde hoofdpijn komen opzetten. Je zou zeggen; al genoeg signalen. En toch heb ik de hele uitleg van de tweede oefening van die sessie getwijfeld of ik eruit zou stappen of niet. Uiteindelijk heb ik het gedaan, ik ben de gymzaal uit gegaan en ben bij een raam gaan zitten. Even mijn neus naar buiten gestoken voor frisse lucht, een kopje water gepakt een ademhalingsoefening gedaan en gehuild. Een kwartier non-stop gehuild. De ochtend was nog niet eens voorbij en daar zat ik. Maar het luchtte op; de spanning in mijn spieren zakte, opkomende hoofdpijn verdween en ik voelde dat ik er weer tegenaan kon. Op dat specifieke moment voelde het enorm zwak, als falen, maar nu zie ik dat ik ook op dat moment goed voor mezelf gezorgd heb #girlpower
Psycholoog in behandeling
En daar zat ik dan, als GZ-psycholoog, zelf in behandeling. En niet zomaar een behandeling, een intensief traject. Nog steeds had ik hier geen last van, ik was juist blij dat ik er was, blij met de extra ondersteuning van professionals met vakkennis op het gebied van stress en burn-out. Een paar keer betrapte ik me er wel op dat, wanneer mijn aandacht verslapte door moeheid, dat ik even dacht dat ik in de collegebanken zat. Een klinisch psycholoog die verteld over cognitieve gedragstherapie en vervolgens samen aan de slag met een voorbeeld uit de groep. Tja, ik ken het, maar nu zat ik er toch echt helemaal zelf in. Wel even confronterend, maar het was oké, ik kon dat eigenlijk heel gemakkelijk weer loslaten.
Eyeopener
Ik kom er nu achter hoe lastig het kan zijn op de opdrachten die je mee krijgt ook daadwerkelijk te gaan doen. Dag 1 en 2 is het niet gelukt de huiswerkopdrachten te doen waardoor ik al een gevoel van falen had. Sas, als je dit nu al niet meer kunt volhouden, waarom doe je dan mee aan dit traject, dan is het nu al mislukt. Ik merk hoe streng ik voor mezelf ben en merk ook hoe lastig ik dat los kan laten. Waarom kan het in mijn ogen niet oké zijn wanneer ik het dan vanaf dag 3 op pak?! Ik weet het, dit zegt een hoop over hoe ik tegen meerdere dingen in het leven aan kijk en dit is hierdoor ook gelijk weer een eyeopener. Mag het er ook tussenin zitten?! Wees mild voor jezelf, 80% is ook oké, het hele traject is niet ‘compleet mislukt’ wanneer je de eerste 2 dagen de opdracht niet gedaan hebt.
Ondersteunende medicatie
En daar is hij weer, het gesprek over medicatie en hiermee de onzekerheid die dit oproept. Want ik ben de enige. En dat roept vragen op; ben ik zo zwak dat ik niet kan herstellen zonder? Is het niet tijd om af te bouwen? Wat was het voor mij een drempel om hiermee te starten. Een aantal keren was mijn psycholoog er al over begonnen maar ik hield het af. Tot dik een jaar geleden. Ik weet het nog goed. De kerstvakantie was net voorbij. De kinderen twee volle weken thuis, kerst, oud en nieuw, ik was op. Ik zat er helemaal doorheen. Ik leek geen stapje vooruit te komen, alles was nog zoals een half jaar ervoor, toen ik net thuis kwam te zitten. Dus na een gesprek met de psycholoog ging ik er toch voor. Kortdurend, dat wel, want eigenlijk wilde ik er niet aan. Toen in gesprek met de huisarts naar voren kwam dat kortdurend minimaal een half jaar zou zijn viel dat behoorlijk rauw op mijn dak. Ja, maar dat wilde ik niet! Ik dacht; even een paar weekjes en dan had ik wel weer genoeg krachten verzameld om een stap vooruit te maken. Maar dat ik daar totaal naast zat blijkt nu; ondertussen dik een jaar verder en nog steeds slik ik elke ochtend trouw mijn medicatie. Over de eerste weken waar ik doorheen moest (fysiek en emotioneel) tijdens de opbouw, de (positieve)effecten en de eyeopeners van het starten met en het gebruik van de medicatie kan ik een aparte blog schrijven, dus dat doe ik op een later moment. Voor nu wil ik nog even niet zonder, eerst mijn (werkende)leven weer opbouwen en meer stabiliteit ervaren. #taboedoorbreken
De kater
En dan is het vrijdag, eind van de dag, ik ben gesloopt. Wat een heftige, emotionele, energievretende, confronterende en kwetsbare dag was dit. Voorafgaand aan de start is duidelijk verteld dat ik er rekening mee moest houden dat ik het weekend erna niets zou kunnen, en misschien wel langer. Dus dat hebben mijn man en ik gedaan. Ik heb het weekend voor mezelf, sluit aan waar ik kan en wil, en mijn man pakt de zorg voor de kinderen op. De maandag en dinsdag ben ik alleen thuis. Het is ondertussen dinsdag, bijna vier dagen verder. De eerste nacht heb ik ontzettend slecht geslapen, waarschijnlijk door alle indrukken van de dag. De nachten erna gelukkig steeds beter. Afgelopen nacht zelfs van half negen ‘s avonds tot zes uur ‘s ochtends. Non-stop. Zo fijn, want ik merk ook gelijk dat ik me weer wat beter voel. Naast de moeheid merk ik dat ik snel geïrriteerd ben, een kort lontje heb, dat prikkels ontzettend hard binnen komen en dat mijn hoofd snel vol zit (wollig, zwaar gevoel). Er zit geen filter meer op, alles komt binnen, met alle zintuigen tegelijk. En ondanks dat dit voor nu weer even erg pittig is ben ik ook opgelucht. Want de kater is minder heftig dan ik had verwacht. Ik heb geen depressieve gevoelens, ik heb geen verkrampte spieren, geen klemmende kaken, geen hoofdpijn. Klachten die ik eerder wel had wanneer ik te veel gedaan had.
Stapje vooruit
En, ik heb de volgende stap richting werk gezet. Enerzijds door te starten met dit programma. Anderzijds door gebeld te hebben met mijn leidinggevende voor het maken van een afspraak. Zo fijn, dit voelt zo sterk en krachtig. Maar aan de andere kant ook weer klein en kwetsbaar. Een nieuwe fase in mijn herstel is gestart! #stappenvooruitmaken
Foto: uitzicht vanaf de zesde verdieping van het gebouw waar het burn-out programma gegeven wordt.
Dank je voor je lieve woorden Nynke. We zien elkaar vanavond, sjonge dat is lang geleden! Groetjes Saskia