Het onzichtbare pad van de toekomst

En dan is opeens het moment daar, ik zit buiten aan tafel met een pen in mijn hand. Klaar om een vaststellingsovereenkomst te tekenen. Mijn hand wil niet. Maar ik doe het en barst in tranen uit. Een dikke maand geleden had ik dit nog niet kunnen voorspellen. Het is voor mijn gevoel allemaal zo snel gegaan. En het was (en blijft) zo’n lastig proces. Het is nu echt over. Ik zal niet meer terugkeren naar mijn werkplek. De knoop is doorgehakt. En wat voor eentje.

Een tijdje terug schreef ik over mijn WIA-aanvraag in de blog ‘Bijna 2 jaar arbeidsongeschikt, en nu?’. Dat de beslissing van het UWV over deze WIA- uitkering dit balletje zou gaan laten rollen had ik niet van tevoren kunnen bedenken. En dat het er uiteindelijk voor zou zorgen dat ik afscheid zou gaan nemen van mijn werkgever, dat had ik niet verwacht.

Twijfels

Nog geen drie maanden geleden had ik op het werk een gesprek. Wat er toen precies gebeurde weet ik nog steeds niet helemaal, het ging vanzelf. Het was een fijn en open gesprek en voordat ik het wist had ik uitgesproken dat ik twijfelde of ik op deze werkplek, binnen deze organisatie, wel zou kunnen gaan herstellen/ in balans zou kunnen komen. Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren. Die twijfels over mijn werkplek waren niet nieuw, tijdens mijn herstel kwamen deze zo af en toe weer oppoppen. Maar ze (op deze plek) uitspreken, dat was andere koek. Want twijfels zijn zwevend, vragend, het niet weten. En zo voelde het ook. En nog steeds.  Ik ben op dit vlak even helemaal de weg kwijt. In mijn hoofd is het sindsdien af en aan een chaos. Ik word constant heen en weer geslingerd van het ene naar het andere uiterste. Ik ben even compleet het perspectief kwijt.

Ook mensen in mijn omgeving merkten (en merken) het. Wanneer ik praatte over mijn werk ging het de ene keer die kant op en de andere keer weer helemaal de andere kant. Af en toe lukte het mij om het even te parkeren. Want ik wist dat hoe sneller ik zou willen hoe meer mijn herstel belemmerd zou worden. Want die wilskracht die ik had voordat ik burn-out raakte die is er nog steeds. Precies zoals ik dat bij het re-integreren in mijn eigen gezin ook ervaren heb. En dan denk je; dat wat je thuis toepast kun je dan toch ook gewoon op het werk toepassen? Niet te snel willen, het pad volgen, de burn-out vertrouwen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het voelt alsof ik een weer helemaal opnieuw moet beginnen op dit gebied.

En dat maakte het zo moeilijk. Er moest een keuze gemaakt worden: re-integreren op deze plek binnen een gestelde periode of afscheid nemen en een nieuw pad uitstippelen. Ik weet dat ik eigenlijk niet zulke grote keuzes moet maken in deze fase van mijn herstel, want ik ben immers nog ziek en keuzes worden daardoor beïnvloed. Maar soms loopt het anders en dat is ook het leven. Ik voel me verslagen, heb ik de verkeerde keuze gemaakt? Nee, dat denk ik niet. Het is oké om te rouwen om dit afscheid. Ik laat me er niet door uit het veld slaan, dat is het niet waard. De focus ligt op herstellen en weer volop re-integreren in ons gezin, dat is voor nu het belangrijkste. Het vinden van leuk werk dat komt, dat weet ik zeker.

Mijn burn-out

De afgelopen weken heb ik veel nagedacht over de aanloop, hoe ik burn-out geraakt ben. Over hoe dat eigenlijk al wel vier a vijf jaar teruggaat in de tijd. Hoe de afgelopen twee jaar geweest zijn voor mij, mijn gezin en mijn omgeving. Hoe zwaar het is, hoeveel zwaarder het geweest is, maar ook hoe blij ik ben dat het nu zoveel beter gaat. Ook al ben ik er nog niet. Alles is weer even voorbijgekomen. Pff… af en toe ben ik zo zat van deze burn-out.

Er hebben verschillende factoren bijgedragen aan het feit dat ik burn-out geraakt ben. Deze liggen op werkgebied, privé-vlak en in mijn persoonlijkheid. Wat mijn persoonlijkheid hieraan bijgedragen heeft, daar heb ik de afgelopen twee jaar veel over geleerd. Op sommige punten ben ik IK, en daar verander ik niets aan, dat wil ik ook niet. Want ik ben Saskia! Maar op andere punten, die ik graag anders zou willen, krijg ik het steeds beter voor elkaar dit ook om te zetten in ander gedrag. Want dat is het moeilijkste. Hoe we het zouden moeten en willen doen weten we vaak wel, maar het doen, doe dat maar eens!

Op privé vlak waren er een aantal life-events (hele leuke en minder leuke) die op een moment waarop mijn lichaam al op was mijn emmer nog even extra hebben laten overlopen. De afgelopen twee jaar heb ik gemerkt dat de impact van life-events, hoe leuk ze soms ook zijn, enorm onderschat wordt, wat mijn kijk op mijn privéleven ontzettend veranderd heeft. Over dat onderwerp zou ik al een blog kunnen schrijven. Dat op een later moment #ietsmetgrenzenstellen

Tot slot heeft werk een rol gespeeld. En dat zag ik pas gaandeweg mijn herstel. Want ik dacht eerst dat alles aan mij lag, dat ik alles zelf veroorzaakt had. Die bevinding maakt het re-integreren op deze plek zo lastig. Wanneer ik op bekende plekken kom, bepaalde mensen tegen kom of alleen al denk aan specifieke situaties dan is daar gelijk weer die boosheid, die onmacht en het verdriet. En ik merk dat dat mijn re-integratie heeft tegengewerkt. En daar gaat mijn hoofd mee aan de haal. Want wil ik dit werk nog wel weer doen? Wil ik nog wel weer met deze doelgroep werken? En voor een grote organisatie? Word ik ooit weer die GZ-psycholoog die razend enthousiast is over haar werk in de verstandelijk gehandicaptenzorg? Het is er zeker wel, af en toe voel ik het, vooral als ik me energiek voel. Maar het perspectief is er nog even niet. En dat maakt het zwaar. Want wanneer je perspectief hebt dan weet je waar je het voor doet. Eerder was het weer aan het werk gaan, genoeg. Maar ik merk dat ik meer nodig heb, een duidelijkere stip op de horizon. En dat is ook heel fijn, want dat betekent voor mij ook dat ik verder in mijn herstel ben #stapjevoorstapjekomenweverder

Op naar de toekomst

Maar de knoop is nu doorgehakt. Vanaf nu heb ik geen werkgever meer. En dat voelt heel gek. Dik negen jaar heb ik voor de organisatie gewerkt. Betrokken geweest bij een heleboel woon- en dagbestedingsgroepen in diverse plaatsen en bij het opstarten van de kennisbank van de organisatie. Ik heb met veel plezier gewerkt met cliënten, teams, hoofden, collega gedragskundigen, logopedisten, fysiotherapeuten, artsen en iedereen die ik nu vergeet #bedanktallemaal En dan ineens stopt het. Maar is ook ineens alles mogelijk.

Mijn gevoel zegt dat ik met een hele andere doelgroep moet gaan werken wil herstellen van deze burn-out. Een nieuwe omgeving, andere invulling van mijn functie. Natuurlijk weet ik dat het een illusie is dat ik op een nieuwe werkplek niet dezelfde dingen tegen ga komen. Maar wat ik wel weet is dat die specifieke ervaringen daar niet getriggerd zullen worden. Nieuwe mensen, nieuwe doelgroep, nieuwe omgeving, nieuwe werkplek. Maar ja… waar, wat, hoe, wanneer? Welke doelgroep? Bij een werkgever? Voor mezelf beginnen? Vrijwilligerswerk doen? Een werkervaringsplek? Alles ligt nu open. Mensen om me heen zeggen dat dat juist heel fijn kan zijn, starten met een schone lei. En dat is ook zo. Maar ik vind het ook doodeng!

We gaan zien waar het onbekende pad van de toekomst mij gaat brengen…