Hmm… geen oorzaken gevonden voor mijn lichamelijke klachten dus terug naar de huisarts (ik heb ondertussen een abonnement), dit keer samen met mijn man. Fijn! Onbewust wist ik misschien al wat er zou gaan gebeuren, dat ik hem hierbij nodig had. In het gesprek met de huisarts kom ik zelf tot de conclusie dat het de afgelopen tijd misschien toch wat teveel geweest is. Ik ben moe, op, ik kan niet meer. En dat gezegd hebbende stort ik compleet in. Mijn hoofd kan niet meer denken, mijn lichaam is compleet energieloos, ik kan alleen nog maar huilen, kom tot niets, ik ben compleet stuurloos.
Op advies van de huisarts ga ik een paar weken later in gesprek met de POH-GGZ. Fijn, iemand die mij verder kan helpen. Met beide handen grijp ik het aan. Ik ben in de war, kan niet nadenken, mijn geheugen is slecht, ik weet het gewoon even niet meer: PANIEK in mijn hoofd. Na de intake waarin, ik uitleg heb gekregen over oververmoeidheid, lijkt het te kloppen. Plan: tot rust komen, doen waar ik energie van krijg en vooral niets doen, uitrusten. Fijn, ik weet wat ik kan doen, hoppa, zijn we zo weer uit denk ik. De paar weken daarop heb ik nog twee gesprekken en ik doe mijn best om tot rust te komen. Maar het werkt niet, het voelt alsof ik verder weg zak, alsof ik steeds minder grip krijg. Mijn lontje is kort, kan geen prikkels hebben (en dat is nogal een uitdaging met een baby en peuter), wil het liefst alleen zijn, kan er niet tegen wanneer iemand een beroep op mij doet.
Al pratende met mensen om mij heen wordt het steeds duidelijker, dit is niet van de laatste tijd, hier zit ik al veel langer in. Misschien al wel tijdens de GZ-opleiding, ik had toen al lichte paniekaanvallen en een aantal vage klachten. Zeker al sinds de geboorte van Evi. Pff.. pittig, dat is ondertussen dik twee jaar terug! Ik heb ook zoveel gedaan, er is zoveel gebeurd in de afgelopen jaren. Op werk en privé vlak. Leuke dingen, minder leuke dingen. Waarvan de minder leuke dingen op de voorgrond blijven hangen. Tja, zo werkt ons hoofd..
In gesprek met een vriendin kom ik tot de conclusie dat er meer nodig is. Met deze ondersteuning ga ik er niet komen. Ik kan nu starten met voor mezelf kiezen en grenzen aangeven. Hoppa, het eerstvolgende gesprek gooi ik het gelijk op tafel. Dat lucht op. We gaan gelijk aan de slag met een het zoeken naar een behandelaar die bij mij past. Het liefst een GZ-psycholoog die ook EMDR-therapie kan geven. Er zijn namelijk zowel privé als op het werk dingen gebeurd waar ik nog veel last van heb. We vinden een aantal die lijken te matchen. Eentje in de binnenstad; een no-go. De drukte van de stad roept al zoveel stress bij mij op; ik weet zeker dat ik hierdoor afspraken af ga zeggen, de drempel is te hoog. Iemand in Groningen Zuid, fijn, dat is aan de goede kant van de stad en rustig gelegen. Het profiel had ik al een goed gevoel bij; doen, mailen! En zo fijn, dezelfde dag nog een reactie en anderhalf week later al een intake. Het voelt gelijk goed, we matchen. Toch spannend om als GZ-psycholoog in behandeling te gaan bij een GZ-psycholoog. Alle theorieën, trucjes, protocollen, ik ken ze van de opleiding en mijn werk. Aan de andere kant: mijn hoofd is een grote warboel, eigenlijk weet ik momenteel helemaal niets meer: ik kan niet nadenken, me niet concentreren en al mijn kennis lijkt weg.
Tegelijkertijd voel ik me enorm dom. Iemand die in het vak zit moet dit toch juist aan zien komen?
Zo herkenbaar! Het erkennen dat er iets is, is echt het halve werk.