En daar zit je dan, al een aantal maanden thuis, met een burn-out. Die had ik niet zien aankomen. Ik had het goed voor elkaar, dacht ik.. getrouwd, fantastische baan met leuke collega’s, een hecht vriendengroepje om mij heen, aanvullend op de opleiding orthopedagogiek de opleiding tot gezondheidszorgpsycholoog (mijn drang tot het opdoen van kennis en ervaring werd goed gevoed) en tot onze grote vreugde ook nog zwanger, een meisje: Evi. Ondertussen afgestudeerd tot GZ-psycholoog, binnen de organisatie gewisseld van werkplek (ik houd wel van een uitdaging en ga deze dan ook niet uit de weg), ons droomhuis gekocht en weer zwanger, wat een rijkdom.
Begin december 2016 wordt onze kanjer Tim geboren maar zoals ik na de geboorte van Evi op een gegeven moment weer veel zin kreeg om te gaan werken ervoer ik dit bij Tim heel anders. Ik vond het vanaf de start van mijn verlof lastig om mijn werk los te laten. Dacht er meerdere keren per dag wel eventjes aan, niet op een positieve manier. Er nooit bij stil gestaan dat dit geen goed signaal was. En het feit dat ik onder lichte druk met vervroegd verlof ging ivm buikpijn en andere vage lichamelijke klachten waarvoor geen oorzaak gevonden kon worden liet bij mij ook geen lampje branden. En dat ik al een aantal maanden overdreven emotioneel was (er hoefde maar iets te gebeuren en ik zat te huilen) schreef ik toe aan de zwangerschapshormonen.
Pas toen mijn leidinggevende 6 weken na de geboorte van Tim op bezoek kwam en mij vroeg of ik weer zin had om te gaan werken en ik daarop “nee” antwoorde zette mij dit aan het denken. Vond ik mijn huidige werk wel leuk? Het afgelopen jaar was op het werk op meerdere vlakken erg pittig geweest en ik zag het niet zitten om die draad weer op te pakken. Mijn leidinggevende dacht met mij mee en legde er geen druk; er waren andere opties voor na mijn verlof. Zo fijn! In gesprek geweest en besloten een start te maken op een andere plek, dat voelde fijn, ik had er weer zin in!
In die periode bevalt een van mijn beste vriendinnetjes van een dochter. Hier hadden we samen naar uit gekeken. De eerste zwangerschap hadden we ook samen beleefd, zij had een zoontje gekregen en nu was het andersom. Samen konden we weer een aantal overlappende verlof weken doorbrengen, gezellig! En steun gevend; laten we eerlijk zijn, de eerste maanden met een kleintje zijn erg pittig en dan is het fijn wanneer er nog iemand in hetzelfde schuitje zit en je af en toe ongegeneerd kunt klagen.
Maar het loopt anders. Na haar bevalling blijkt al snel dat er iets niet goed is en worden ze (korte versie van het verhaal) met spoed overgebracht naar het ziekenhuis in Nijmegen, ver van huis, ver van vrienden en familie, in totale onzekerheid. Dik drie maanden brengen ze door in het Ronald McDonald huis, wekenlang in onzekerheid of hun dochtertje het wel gaat redden. Meerdere keren rij ik heen en weer die kant op, om steun te geven, het meisje te ontmoeten, er te zijn. Met al maanden zeer gebroken nachten, acht wat klaag ik, ik heb tenminste een gezond kind. Meerdere keren is het kantje boord, gaat ze het wel redden? Waarvan het een keer zover komt dat we ’s ochtends in alle vroegte met drie vriendinnen in de auto zitten naar Nijmegen, om afscheid te nemen, ze gaat het niet redden.. Deze dag had mijn eerste werkdag na mijn verlof moeten zijn. Wonder boven wonder redt het kleine meisje het (#onzedoorzetter)!
Emotioneel en fysiek afgetakeld begin ik de week erop weer met werken, ik heb er nog steeds veel zin in. Nieuwe start, leuke cliënten, geweldige teams en hoofd. Wat heb ik het getroffen.
Ik was wel moe (tja wat wil je met nog steeds gebroken nachten) erg emotioneel (tja er was ook wel veel gebeurd de afgelopen periode) en heel vergeetachtig (ja daar heb ik al last van sinds de zwangerschap van Evi). Na een aantal weken merk ik dat ik het overzicht wat kwijt begin te raken. Ga hierover in gesprek met collega’s. Het is teveel, waar moet ik beginnen, wat zijn de prioriteiten, ik zie het niet meer, wederom erg emotioneel. Ik kom samen met mijn leidinggevende tot een plan, ik ga contact zoeken met een coach om weer wat steviger te komen staan vanuit mijn diepste kern. Maar eerst vakantie.
Ik start met een weekendje weg, samen met mijn man, zonder kinderen. Mijn lieve ouders hebben aangeboden een weekendje op te passen. Heerlijk! Even niet gewekt worden door gehuil en oprecht tijd voor elkaar hebben. Dit is wennen zeg, lang geleden. Maar o zo fijn! Tot het einde van het weekend. Ik krijg heftige lichamelijke klachten; rugpijn, hoofdpijn, pijn in mijn benen en buik en ben heel moe. Op naar de huisarts. Een aantal weken en vele onderzoeken later nog steeds geen oorzaak gevonden. #nogsteedsgaatergeenlampjebranden.
Lees het vervolg: Het is op, ik kan niet meer
