herstellen met hindernissen

Herstellen met hindernissen: over moederschap en burn-out


Het moment waarop je voor het eerst moeder wordt, zo’n kleintje in je armen, de liefde die door je heen giert. Gelijk verliefd en zooo dankbaar. Dat er vervolgens heel veel veranderd in je leven en dat het, naast genieten van alle mooie momenten, heel hard werken is (en lang niet altijd leuk). Dat vertelt niemand je wanneer je aangekondigd hebt dat je zwanger bent.

Vervolgens word je zwanger van de tweede en ligt er weer zo’n klein, uniek mensje in je armen. Wederom verliefd en dankbaar. Wat een rijkdom. Je denkt dat de tweede zo meelift op het ritme en er weinig zal veranderen. Niets is minder waar wanneer de ritmes van de eerste en de tweede in plaats van synchroon lopen elkaar juist afwisselen en maanden van weinig slaap en weinig rust aanbreken.

Nu zal je denken; dit is moederschap, het hoort er allemaal bij. En dat is ook zo. En dat maakt herstellen van een burn-out en mama zijn zo zwaar. Het hoort erbij, je bent moeder en dat is lang niet altijd gemakkelijk. Je kunt het niet uit zetten, en dat wil je ook niet,maar je wilt ook herstellen. Een enorme worsteling.  

Ik kwam thuis te zitten met lichamelijke klachten toen onze jongste bijna 8 maanden oud was. Gebroken nachten en de dagen met kleine baby en een energieke peuter van 2 waren een uitdaging. Anderhalve maand later kwam ik met de huisarts tot de conclusie dat het toch allemaal wel veel geweest is de afgelopen jaren, zowel op werk als privé gebied, leuk en minder leuk; en toen stortte ik compleet in.

Ondertussen ben ik anderhalf jaar verder en komt stukje bij beetje weer wat energie terug en is re-integreren op het werkweer een gespreksonderwerp. Lange tijd was dit niet aan de orde. Re-integreren in mijn gezin wel, daar ben ik al een paar maanden mee bezig.

Vertraagd proces

Hoe meer mijn herstel vordert hoe meer ik mij er bewust van wordt dat het moederschap mijn herstelproces ontzettend vertraagt. Is dat erg? Nee. Maar wel heel frustrerend emotioneel een extra hobbel. Want herstellen met kinderen, daar ervaar ik weinig aandacht en begrip voor.

Het eerste jaar heeft het gevoeld als dweilen met de kraan open. Het was belangrijk om rust te vinden, te ontspannen, slapen,energie opdoen en (weer) leren luisteren naar mijn lichaam. Maar hoe doe je dat met twee kleintjes in huis? Dat lukt simpelweg niet. Dus hebben we vaak een beroep gedaan op mensen uit onze omgeving en is mijn man een dag minder gaan werken. Wat was – en soms nog steeds – het lastig om een beroep te doen op anderen. Want je wilt zelf zoveel mogelijk tijd met je kinderen door kunnen brengen en ‘gewoon’ zelf voor je kinderen kunnen zorgen.

Ondertussen heb ik het aardig geleerd om hulp te vragen, maar ik ervaar het ook als steeds lastiger nu de maanden van mijn herstel vorderen. Want we hebben al zo vaak een beroep gedaan op iedereen,willen graag dat het moment komt dat het niet meer hoeft. Het moment dat we iemand vragen op te passen omdat mijn man en ik een dagje weg willen, qualitytime. In plaats van oppas om te ontprikkelen, energie op te doen, noodzakelijk tijd alleen doorbrengen #ooitzalhetanderszijn

Alleen met een kind(eren) vraagt zoveel energie. Niet alleen waren er veel geluidsprikkels die binnenkwamen als een hamer die op mijn hoofd sloeg, waren er visuele prikkels omdat de kinderen zich door de ruimte bewegen (tja dat doen kinderen nou eenmaal..).

Ook de alertheid die het vraagt om bij mijn kinderen te zijn kon ik niet aan. Dit kostte zoveel energie dat ik ’s ochtends na het eerste half uur al door mijn energie heen was, lichamelijke klachtengelijk toenamen en ik alleen nog maar kon slapen. Tja, en het advies is dat je dan naar je lichaam moet luisteren en niet je grenzen over moet gaan, rust pakken wanneer nodig, maar hoe?! Dus zette ik op die momenten de knop om en zette ik mijzelf op standje doorgaan. Ik kan je vertellen: dit is niet herstel bevorderend. En dit is precies waardoor ik in deze burn-out terecht gekomen ben. Ik deed namelijk 24 uur per dag 7 dagen in de week niets anders meer dan de signalen van mijn lichaam negeren.

Wat voelde ik me schuldig en een slechte moeder; ik kon niet eens voor mijn eigen kinderen zorgen. Nog steeds heb ik deze gevoelens regelmatig. Vaak helpt het om er bij stil te staan dat ik juist nu goed voor mezelf moet zorgen zodat ik er zo snel mogelijk weer optimaal voor hun kan zijn. Maar op momenten waarop ik niet lekker in mijn vel zit zie ik dit niet.

Slapen

Ik lag ’s avonds vaak tegelijk met de kinderen in bed, slapen slapen slapen, ik was zo moe. ’s Ochtends uit mezelf wakker worden als ik uitgeslapen was had ik al jaren niet kunnen doen want onze kinderen zijn altijd vroeg. Ook al ging mijn man met de kinderen naar beneden en kon ik blijven liggen: in slaap komen lukt me, ondanks de moeheid, dan niet meer. Een bepaalde moeder alertheid zorgt ervoor dat mijn hoofd ‘aan’ gaat zodra ik de kinderen ‘s ochtends hoor.

Nog steeds word ik niet met een uitgerust gevoel wakker. Ik ben benieuwd of dat ooit nog weer terug komt. De nachten gaan gelukkig steeds beter. Minder vaak hoeven we er in de nacht uit. Slapen is zo belangrijk voor je herstel; maar wederom, hoe doe je dat met (jonge) kinderen?! Bestaan er moeders (van jonge kinderen) die volledig uitgerust wakker worden?

Structuur

Structuur vinden was gemakkelijker want wat goed was voor onze kinderen was ook goed voor mij: ritme en regelmaat. Maar deze structuur proberen aan te houden in mijn eentje was al moeilijk genoeg. Ik ben op een gegeven moment gaan werken met pictogrammen – plaatjes van activiteiten en momenten – omdat onthouden wat het ritme was al energie kostte. Dit werktegoed, niet alleen voor mij maar ook voor onze oudste (ondertussen 3 jaar). Er ontstond minder discussie en verwarring over wat we gingen doen en wat zij wilde doen. Een aanrader! Duidelijkheid voor beide partijen. Win-win. En het kostte mij minder energie.

Re-integreren in gezin

Met re-integreren binnen mijn eigen gezin ben ik ondertussen al een paar maanden bezig. Want ook dat is een heel proces; van uren opbouwen en coaching. Dit onderdeel van het, als moeder zijnde, herstellen van een burn-out wordt vaak vergeten. Ik lees regelmatig blogs en ben lid vaneen online groep voor moeders met een burn-out. Er komt zo vaak voorbij dat er gestart moet worden met re-integreren terwijl er van volledig meedraaien in het gezin nog geen sprake weer is. Net zoals niet kunnen werken kun je (vaak) ook niet (geheel) voor je gezin zorgen.

In het eerste jaar overkwam het me voor mijn gevoel. Ik ging worstelend mee in de flow die het herstellen met zich meebracht. Klinkt tegenstrijdig; worstelend in een flow. En zo voelde het ook.Want aan de ene kant ging ik mee in het proces en het andere moment schopte ik er tegenaan. Gefrustreerd, zoekend naar antwoorden en werken aan acceptatie.

Taken laten vallen, leren ontspannen, fysiotherapie voor alle lichamelijke pijn, naar de psycholoog, yoga, wandelen. Met ups en downs. Ik kon zelf ook nadenken over wat het meest verstandig was of waar ik moest beginnen, mijn hoofd deed het niet. Ik was hierdoor afhankelijk van de professionals bij wie ik terecht kwam.

Gelukkig heb ik een fijne psycholoog die ook aandacht heeft voor het moederschap. Want vaak ben ik tegen situaties aangelopen dat ik dacht: “Hoe moet ik dit doen met twee kleintjes?!” of “Hoe ga ik ooit herstellen?!”. Ik ben er dankbaar voor dat ik de ruimte krijg om weer te leren meedraaien in het gezin, energie te krijgen van momenten met mijn kinderen en balans te vinden in de rol als mama binnen het gezin.

Frustratie

Sinds ik weer de concentratie en energie heb om te lezen en documentaires te kijken, lees ik veel over moederschap,burn-out, stress, de werking van het lichaam. Kom ik veel tips tegen,stappenplannetjes, informatie over wat belangrijk is bij het herstellen van een burn-out. Heel waardevol maar ook dan denk ik vaak: Hoe?! Hoe?! Hoe moet ik dit doen met kinderen thuis?! Het frustreert me dat er weinig aandacht voor is, juist omdat het zoveel meer vraagt in je herstelproces en er zoveel moeders en vaders thuis zitten met stressgerelateerde klachten. Respect voor deze mama’s en papa’s! #mompower #dadpower

Wanneer ik weer volledig herstelt ben, wil ik er zelf een boek over gaan schrijven. Er valt zoveel over te vertellen, uit te leggen. Helemaal nu mijn vakkennis weer steeds meer terug komt en ik naast de ervaringen die ik heb ook de theoretische kaders kan koppelen aan mijn eigen ervaringen. Wie weet.. ooit..

Klaagzang?

Nee, dit is zeker geen klaagzang over hoe zwaar het herstellen is met kinderen. Ik vind alleen wel dat er meer aandacht,begrip en ondersteuning voor en bij deze extra hindernis in het herstelproces mag zijn.Ik hoop dat mijn blogs een stukje meer inzicht geven in het moederschap in combinatie met een burn-out. En voor andere vaders en moeders een stukje herkenning kan geven.

En moederschap in deze fase van mijn leven heeft ook zeker een positieve kant. Want ik geniet extra van de momenten die ik wel doorbreng met mijn gezin, weer kan genieten van deze kleine geluksmomentjes. En tegelijkertijd leer ik mijn kinderen deze kleine momentjes ook te zien, laat ik ze dit ervaren en genieten we er samen van.  

#ikleefhetvoor

2 gedachten over “Herstellen met hindernissen: over moederschap en burn-out”

  1. Hoi hoi,

    Ben je al een paar keer tegen gekomen op de verschillende ‘social networks’. Kwam daar ook je post tegen over je blog en was heel benieuwd. Wat een eerlijk en oprecht maar vooral ook herkenbare blog!
    Zelf ben ik in oktober 2017 helemaal uitgeblust thuis komen te zitten. Eerste gedachte was vooral: even twee weekjes thuis, even geen werk en dan zijn we er weer. Maar het was het begin van een heel zwart gat…. Nu kom ik er achter: wat heb ik lang vooral niet geluisterd naar mijzelf, naar mijn lichaam. Ik ben er van overtuigd dat de geboorte van onze dochter (oktober 2016) ervoor heeft gezorgd dat dit er nu uit is gekomen, zij heeft er voor gezorgd dat ik tot stilstand moest komen…. Bij mezelf moest komen…. En tja, dat kende ik niet.
    En dan zit je thuis, in mijn geval met een heel lief schattig meisje van net een jaar. En tja, ga dan idd maar eens herstellen. Want aan het begin voelde het zo niet goed…. Stress, spanning ,emotioneel, geen vertrouwen in mij als mama…. dit alleen al als ik haar hoorde. Wat een emotionele rollercoaster om deze gevoelens te hebben wanneer het gaat om je eigen kind. En dan nog alle andere gevoelens die om de hoek komen kijken. Nu weet ik ondertussen dat ik op dat moment genoeg had aan mezelf maar wat heb ik getwijfeld aan mijn gevoelens voor haar. En juist dat, maar ook het herstellen met een kindje zorgde voor de vraag; hoe…. Hoe dan? En vooral ook het gevoel dat je er alleen voor staat. Contact met lotgenoten heb ik zo gemist, en vooral ook herkenning en erkenning. Het is zo makkelijk gezegd: nu is het tijd voor jezelf en ga er mee aan de slag… En je ziet zoveel voorbij komen op de Social media’s en denk ik: ja… Dat zou tof zijn of goed zijn of dat wil ik aanpakken…. Maar ook dan denk ik weer; hoe dan?! Voor mij ook een kleine valkuil, die Social media.
    Goed, een heel verhaal, kan er nog zoveel meer over zeggen en vertellen.
    Zelf ook werkende in de zorg (vg), zusje van een meervoudig gehandicapte zus en heel goed wetende hoe het voor de ander moet. Nu moeten we voor onszelf zorgen, en ondertussen ook voor ons prachtige gezin (want dat hebben we denk ik allebei 😉 ) en dat is flink met vallen en opstaan.
    Ik ben blij met je blog, het geeft zoveel herkenning. Dank je!

    1. Saskia Rasker Boerema

      Ellen, wat fijn om te lezen dat mijn blog herkenning geeft. Ik vind het zelf zo helpend om te merken dat ik niet de enige ben die zich zo voelt en hiermee worstelt. Het herstellen van burn-out met (jonge) kinderen is zo ontzettend pittig. Begrip krijgen voor burn-out zonder kinderen is al lang niet altijd vanzelfsprekend. Laat staan in combinatie met het moederschap. Voel je vrij om via fb of insta contact met mij te zoeken wanneer je vragen hebt. Zoals je gemerkt hebt (zie dat je in december al een reactie achter hebt gelaten) ben ik niet zo alert op de website. Liefs Saskia

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven