Dromen, Durven, DOEN

Waaaa ik ben zo blij dat ik het gedaan heb, een kaart kopen  voor het event ‘Dromen, Durven, DOEN!’, georganiseerd door mijn zusje #trots Zo vaak heb ik gesprekken met haar gehad over dromen. Natuurlijk heb ik dromen, en ideeën. Wanneer ik een dag met meer energie heb, heb ik zelfs heel veel ideeën. Een goed teken, want deze creativiteit en het denken in mogelijkheden, dat hoort bij mij, Saskia. Ik ondersteun graag mensen, deel mijn ervaringen en inzichten zodat anderen weten dat ze niet de enige zijn en niet zelf het wiel uit hoeven te vinden. Mijn zusje (Dees) zegt altijd dat alles mogelijk is, dat je kunt doen wat je graag wilt. Maar wat is dat dan?!?  En hoe kom ik daar dan?!? Ik laat mij snel uit het veld slaan door gedachten die mijn ideeën onderuit halen. De zogenaamde beren op de weg. Zo ook afgelopen vrijdag.

Dromen

Aan het begin van de dag begon ik voorzichtig met het formuleren van mijn droom als in het doen van werk waar ik heel blij van word, waar ik energie van krijg. En daarbij genoeg tijd en ruimte voor mijn gezin, familie en vrienden en mezelf. Maar tijdens de visualisatieoefening, begeleidt door Christina Pokhodilo van Lijve, heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven. Sas, durf nou eens echt te voelen waar je van droomt, wat je zou willen doen. Waar wordt je blij van? Op een of andere manier voelde het veilig om het heel algemeen te houden. Ik weet niet wat mij precies tegenhield. Maar tijdens de oefening, waar ik alleen was met mijn gevoel en gedachten kon ik me laten gaan en me mee laten voeren op de oefening. Er was toch niemand die me kon horen en iedereen had zijn ogen dicht. Wat zou me kunnen gebeuren. Ik werd er emotioneel van want het gaf ineens zoveel ruimte.

Na deze oefening moesten we opschrijven wat we tegen gekomen waren. Ik heb toen mijn droom als volgt beschreven: iets gaan doen met de ervaringen die ik (als Saskia, moeder, partner, vriendin, dochter, GZ-psycholoog) de afgelopen tweeëneenhalf jaar tijdens het herstellen van mijn burn-out heb opgedaan in combinatie met de kennis en ervaring die ik heb als orthopedagoog/gezondheidszorgpsycholoog. Anderen ondersteunen, informeren over stress en de effecten hiervan,  inzichten laten opdoen, leren lief te zijn voor zichzelf en kracht te geven om kwetsbaar te mogen zijn. Snel daarna kwam het duiveltje op mijn schouder. Dat wat Dees beschrijft als praktische stoppers, remmende stemmen, te hoge latten, te veel ideeën en gezondheidsremmers. In alle categorieën ervaar ik belemmeringen, help!

Het gesprek met mezelf ging ongeveer zo: “Sas, wie zit er nu op jou te wachten? Hoe kun je nu anderen ondersteunen wanneer je zelf nog herstellende bent? En hoe moet ik dat dan gaan doen? Daar kun je toch nooit je brood mee verdienen? Nu ga ik echt door de mand vallen. Hoe vind ik een baan waarin ik hier iets mee kan doen? Zulke vacatures bestaan helemaal niet. En welke werkgever zit er dan te wachten op iemand die nog ziek is?  Wil ik eigenlijk wel weer voor een werkgever werken? Maar voor mezelf starten in deze fase van herstel kan helemaal niet. Kom ik ooit weer op een punt waarop ik meerdere dagen in een week kan werken? Straks word ik te enthousiast en krijg ik een enorme terugval. Straks wordt het een grote mislukking. En so on and on and on… sjonge, de moed zakte me even flink in de schoenen. Terug bij af.

En toen moesten we al deze gedachten omkeren. Dat vond ik lastig zeg! Maar het werd er wel een stuk luchtiger van en ik had gelukkig wat hulp van mijn buurvrouw en het terugdenken aan de sessie intuïtief opstellen van een aantal weken terug (lees hierover meer in de blog: “Kennismaking met intuïtief opstellen”). Vrijdag in steekwoorden genoteerd en nu tot een verhaaltje uitgewerkt: Ik ben een GZ-psycholoog  met veel kennis en ervaring en ben daarnaast ervaringsdeskundig op het gebied van stress/burn-out.  Daarmee kun je voor veel mensen van meerwaarde zijn / anderen mee helpen. Neem de tijd om te ontdekken wat je hier precies mee wilt doen. Praat er met mensen over. Als je het niet uitspreekt dan weten mensen ook niet wat je bezig houdt en waar je naar op zoek bent. Door de mand vallen? Hou daar eens mee op, dat denk je al sinds het moment dat je gestart bent met werken en is dat ooit gebeurd?

Langzaam werkzaamheden opbouwen kan juist voor meer kwaliteit zorgen in wat je aanbiedt of wat je doet bij een werkgever.
Waarom zou je hier in een re-integratietraject niet al iets mee kunnen doen? Nee heb je, ja kun je krijgen (zouden mijn ouders zeggen). Omvallen zal je niet snel meer doen want je kent je grenzen beter en weet beter balans te houden. Ook al moet je daar ook nog mee oefenen. Over grenzen heen gaan zorgt er alleen maar voor dat je ze beter leert kennen. En tja, als je wel een terugval krijgt dan weet je wat je moet doen om weer op te krabbelen.

Zo, dat klinkt en voelt al een stuk fijner #girlpower

Durven

Zo bijzonder om te merken op een dag als deze dat dingen groeien wanneer je ze uitspreekt, deelt, en dan vooral met mensen die je niet kent. Want op een of andere manier geeft het meer kracht wanneer je het uitspreekt naar onbekenden en je een enthousiaste reactie krijgt op wat je deelt. Daardoor krijg je het gevoel dat hetgeen je meemaakt en waar je graag iets mee wilt doen toch voor andere ook een meerwaarde kan hebben hoe dat ook vorm zal gaan krijgen en hoe klein dan ook. Heb lef Sas, je hebt niets te verliezen.

Doen

Maar wat zou ik dan concreet kunnen doen om bij te dragen aan deze droom tijdens het event, afgelopen vrijdag? Nou, dat was het besluit nemen deze blog te schrijven, de wereld in brengen dat ik met mijn kennis en ervaring wil bijdragen aan het herstel van anderen. En ik heb afgelopen vrijdag op Instagram en facebook een post geplaatst waarin ik heb aangekondigd dat ik deze blog zou gaan schrijven. Zodat ik zeker wist  dat mijn hoofd thuis niet aan de haal kon gaan met dit besluit. Want ja, ik ken mijn hoofd, wanneer ik te lang wacht gaat het proberen mijn gevoel weer te overstemmen. En dat gaat me niet gebeuren!

En prompt kom ik afgelopen weekend bij mijn ouders in gesprek met Dirk-Jan, hij is onze architect en dorpsgenoot. Hij vraagt me hoe het gaat. Ik vertel hem dat het steeds een beetje beter gaat. Dat ik momenteel geen werkgever meer heb en aan het onderzoeken ben wat ik graag zou willen gaan doen, dat ik nog niet weet welke richting ik op wil. Eenmaal thuis zeg ik tegen mijn man: moet je horen wat ik net deed,  verdorie, waarom doe ik nu weer. Waarom durf ik niet uit te spreken wat ik graag zou willen doen. Het is nog maar een dag na het event waar ik durfde te voelen wat waar ik van droom en toch houd ik het voor me. Ik raak erover met hem in gesprek en besluit het te beschrijven in mijn blog #openup

En al schrijvende word ik enthousiaster en enthousiaster. Het zou zo fantastisch zijn wanneer ik met mijn kennis en ervaring, op het vlak van stress – burnout – balans – en wat daarmee samenhangt,  kan bijdragen aan het welzijn van anderen. Om te voorkomen dat zij komen waar ik twee en een half jaar geleden was of om hun te helpen stappen te zetten in hun herstelproces.

Over een aantal weken ga ik weer naar Irene, zij coacht mij al een paar maanden op het gebied van balans, werkconditie opbouwen en de zoektocht naar passend werk. Ik heb er nu al zin in verder te gaan met al deze inzichten. Wat een feestje. Maar eerst ga ik volgende week naar Kreta, samen met mijn ouders, zusje&man en mijn man&kinderen. Om te vieren dat mijn ouders 45! jaar getrouwd zijn. Samen te ontspannen, genieten van de zon en het feit dat ik dat weer kan doen: op vakantie gaan. Want vorig jaar was dat nog geen optie omdat ik dat simpelweg nog niet aankon.

En ondertussen blijf ik ook brainstormen over het boek wat ik wil gaan schrijven. Over herstellen met hindernissen, moederschap en burnout. Dromen genoeg wanneer ik het toe durf te laten 🙂

In mezelf geloven, lef hebben en dicht bij mezelf blijven,  dat is wat me te doen staat!